چه بگویم از مرگ که وقتی من هستم او نیست وقتی او هست من نیستم.... ویتگنشتاین.
نمی دونم چجوریه فقط نمیخوام شوهرم اونجا باشه بقیش مهم نی
فقط میگم خدایا شب اول خودت بهم رحم کن، ولی همیشه وقتی برای امام حسین گریه میکنم حس میکنم یه قطره از این اشک بالاخره نجاتم میده
هرجوری باشه فکر میکنم از زندگی تو این گرونی و سختی بهتره😂
فقط میتونم بگم از شکمو بودن حوا متنفرم که همه ی ماها رو بدبخت کرد😡😡😡
به نظر منم اخر سر تجزیه میشیم میریم پی کارمون تمام....بقول کسی تا حالا از اون دنیا نیومده بگه چه خبره مثل یه بیهوشی که میخوابیم و پایان
جوابی قانع کننده ای براش نیست.
هر کس بر حسب مذهب واعتقادات خودش جواب میده.
من به شخصه به دنیای بعد از مرگ اعتقاد دارم. و خوب طبیعیه یک کم میترسم.ادم همیشه از ناشناخته ها میترسه.
ولی بهتره بهش فکر نکنیم. موعدش که برسه هیچ گریزی نیست. همه منتقل میشند اونور.
