مفید ترین کتاب فرزندپروری که خوندین معرفی کنین لطفاا

به بچه ها گفتن از بچه ها شنیدن فوق العاده کاربردی و مفید با مثالهای ملموس دو جلده

عزیزم یادم اومد.والدین سمی

من ب اندازه موهای سرم کتاب روانشناسی کودک خوندم کلید رفتار با کودک بک ساله.دوساله.سه ساله و ....چگونه با توقعات بیجا کنار بیاییم.عزت نفس کودکم.من ما.لطفا پدر و مادر خوبی باشید و.....ولی بهترینها ب نظرم مادر کافی.والدین سمی و شادترین کودک محله هستش

والدین سمی خیلی خوب بود انقدر داستان زندگی ادمهای بزرگ و میخونی ک خیلی ها پزشکن وکیلن و موفق ولی ی مشکلی دارن ک مثلا برمیگرده ب اینکه پدرش تو کودکی مسخرش میکرده یا پدر مادرش دعوا میکردن و الان تو 50 سالگی هنوز تحت تاثیر بچگیشه تا میایی ی کاری کنی بچه رو دعوا کنی یا هر چیزی یاد اون داستانها میفتی دست نگه میداری

یا شادترین کودک محله در مورد مغز بچه ها توضیح میده وقتی کارهای عجیب غریب میکنه پسرم ب جای اینکه عصبانی بشم دلم براش میسوزه چون تصور میکنم تو مغزش چ اتفاقهایی داره میفته.

کلا از تمام این کتابها من یاد گرفتم انقدرررررر ب پسرم محبت و عشق بدم ک بزرگترین تنبیهش این باشه ک کمی از محبتمو کم کنم و باهاش حال میکنم اشپزی میکنیم دوتایی پیکنیک میریم اتیش درست میکنیم خونه رو کثیف میکنیم با هم جمع میکنیم و پیش مشاور ک میرم بهم گفت روزی نیم ساعت ب هیچی فکر نکن غذام دیر شد .فلان کارو نکردم و ...فقط و فقط با پسرت بازی کن هیچی هم بهش تو بازی یاد نده تو اون نیم ساعت فقط بااازی.میگفت با این کار بچه اتقدر از نظر روحی و احساسی غنی میشه ک بارشو تا همیشه بسته

البته همسر من فقط جمعه ها پیش ماست و مسئولیت من بیشتره ولی روزها هیچ کاری جز پسرم ندارم

پسرم رفته تو چهارسال.منم این کارا رو زیاد میکردم قبلا ب خاطر کار شوهرم تهران نبودم تک و تنها گیر میدادم ب بچه.ب خاطر پسرم اومدم تهران ک پیش خانوادم باشم و ادمهای دور و برش زیاد بشن.کل مسئولیت زندگی صفر تا صد با خودمه ولی دیگه خیلی کم پیش میاد دعواش کنم.همش فکر میکنم چقدر وحشی بودم مثلا بچه ی سال و نیمه رو دعوا میکردم چی میفهمید اخه

عزیزم پسرم وقتی خسته میشد ی کم لکنت میگرفت داشتم سکته میکردم بردمش مشاوره گفتن لکنت نداره اصلا تو این سن عادیه ولی خودت استرسی هستی و پسرم مهد نمیرفت گفتن تو وابسته ای بهش نه پسرت ب تو.چند جلسه رفتم مشاوره

پسرم رفته تو چهارسال.منم این کارا رو زیاد میکردم قبلا ب خاطر کار شوهرم تهران نبودم تک و تنها گیر میدادم ب بچه.ب خاطر پسرم اومدم تهران ک پیش خانوادم باشم و ادمهای دور و برش زیاد بشن.کل مسئولیت زندگی صفر تا صد با خودمه ولی دیگه خیلی کم پیش میاد دعواش کنم.همش فکر میکنم چقدر وحشی بودم مثلا بچه ی سال و نیمه رو دعوا میکردم چی میفهمید اخه