ازدواج خوبش خیلی بالات میبره.و بدش به ته دره پرتابت میکنه...
من خیلی با چشم باز ازدواج کردم و کاملا استقلال فردی خودم را دیکته کردم. و عشق و محبت هم میگیرم و هم میدم.این ازدواج خوبیه.سرتاسر اعتماد و عشق
تصمیم دارم برم ولی همش ی چیزی ته ذهنم میگه بی فایدس
حسابی نا امیدم چون ب اون چیزایی ک تو ذهنم از ازدواج ساخته بودم نرسیدم
شاید من زیادی رمانتیک بودم و خیال پردازی کردم واسه خودم
زندگی واقعی با تصورات من زمین تا اسمون فرق داشت
برا من که فقط در ترشی و مربا هامو باز میکنه یجورایی درباز کن حساب میشه! 😐
تا مدتی با نظرت موافق بودم اونم کامل
اما بهش فکر کردم تربیت بچه دسته مادره مادر میتونه در خواست خضانت اولاد رو داشته باشه اگه بخودش بها بده میتونه توانایی های زیادی رو داشته باشه
اگه فرزندت ب ی جا برسه و کمک کنه ب کسی همه عالم و آدم میگن شیر پاک خوردس بیامرزه مادری ک تو دامنش بزرگ شدی
پس ما زنا باید خودمونو دست کم نگیریم وگرنه در همه عرصه ها همیشه پیشتازیم در صورتی ک ب خودمون بها بدیم
ن بابا شوهر تا شوهر داریم فقط از اولش باید روش کار کنین. من الان شوشو خودم تو خونه همه کار میکنه واسم
از خودم میگم به کسی کار ندارم دید من جور دیگه ایی بود مرد قرار نیست برای من کاری کنه من به عنو.ان یک زن نقش خودمو اینجوری تعریق میکنم باید بتونم خودم از پس زندگیم بربیام شوهرم کنار منه تا حمایتم کنه کاملم کنه نیاز روحی و جسمی منو برطرف کنه من به عنوان یم انسان باید استقلال خودمو حفظ کنم مرد قرار نیست معجزه کنه
اگه در خودت انقد قدرت و جسارت رو میبینی و فکر می کنی میتونی تو اجتماع از خودت مراقبت کنی و نیاز مالی و عاطفی و روحی خودت رو مرتفع کنی، نیازت به یه مرد کم میشه. این به شناخت از خودت برمیگرده. ولی ما ایرانیا معمولا آدمای عاطفی و احساساتی هستیم . آمریکایی نیستیم که فردگرا باشیم. همه چیمون تو روابطمون شکل میگیره در نتیجه بهتره با ذات و شرایط خودمون نجنگیم و خودمون رو مخصوصا تو همچین کشوری تنها نذاریم
