من یه زمانی اینجور بودم
ولی نه به این شدت
اینجور غلبه کردم بش که به خودم تلقین میکردم که در دنیا تنها کسی که نظرش، برام مهم و تعیین کننده س خودمم و اگه خودم از خودم راضی باشم برام کافیه.
اولاش یه کم تصنعی میشه چون درونت یه چیز دیگه میگه ولی کم کم با تکرار و به مرور تبدیل شد به یه عادت.
الان واقعا و عمیقا همون نظر را دارم
به نظرات اطرافیان کاملا احترام میذارم ولی بعنوان یک عامل تعیین کننده در تصمیماتم، ابدا.