من یه زمانی اینجور بودم
ولی نه به این شدت
اینجور غلبه کردم بش که به خودم تلقین میکردم که در دنیا تنها کسی که نظرش، برام مهم و تعیین کننده س خودمم و اگه خودم از خودم راضی باشم برام کافیه.
اولاش یه کم تصنعی میشه چون درونت یه چیز دیگه میگه ولی کم کم با تکرار و به مرور تبدیل شد به یه عادت.
الان واقعا و عمیقا همون نظر را دارم
به نظرات اطرافیان کاملا احترام میذارم ولی بعنوان یک عامل تعیین کننده در تصمیماتم، ابدا.
من توی ذهنم فرض میکنم داخل یه خونه نشستم، هر چی که مهمّه توی این خونه میگذره، خودم و همسرم و خانواده م و یه دونه دوست نزدیکم توی خونه ایم. آدمای دیگه، نظراتشون، کارهایی که میکنن، حرفاشون، همه خارج از خونه هستن. حد اکثرش من از پنجره نگاهشون میکنم، نمیتونن هیچ تأثیری روی داخل خونه بذارن.
تازه یه وقتایی توی این خونه ی فرضی، خانواده هم نیستن، خودم تنهام
خیلی فانتزی به نظر میاد ولی من واقعا اینجوری زندگی میکنم و راحتم.
افرین خیلی خوبه باید همینجوری بود ما خانوادگی بخاطر حرفای مردم که به خودمون گرفتیم واقعا سختی کشیدیم اما الان دیگه به این نتیجه رسیدم حرف بقیه برام مهم نباشه
ولی خب سخته یه دفه عوض شم مثلا بخاطر اینکه خانوادم شرایط اجتماعی پایینی داشتن از رفتن به جم خجالت میکشدم 😓 شما فک میکنی بخاطر این شرایطم اینطوری شدم؟
رفته رفته هم بدتر میشم 😔
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
