شده ام شبیه عکاسی که عکس،عکسای سوخته اشو میندازه تو آتیش

خیلی غمگین بود بابا 😣

فقط یه دلخوری کوچیک و  ساده تو دل آدم کافیه ک با خوندن این متنها مثل بمب بترکه و بشه یه دلخوری بزرگ 😮

گاهی تمام زندگی زرد میشود و سبز هرچه میگردد جایی برای نشستن پیدا نمیکند  زیبا بود  

واسه غم بزرگی که توی دل نوشته ت هست، متاسفم. ان شاءالله پاییز رو پشت سر بزاری و دوباره بهار به قلبت پا بزاره.

هوف 😥

زندگی قاعده پیچیده ای داره ....

گاهی میخندیم به یاد روزهایی که گریه کردیم

و

گاهی گریه میکنیم به یاد روزهایی که باهم خندیدیم ‌....

و این خیلی ترسناکه 😔😔😔

دلنوشته های خودته ؟؟؟

@شادی_    بیا عزیزم تاپیک مخصوص خودته ☹☹☹

چقد تلخ 😭😭😭

چقد بغض امشبم بدجوووور  ترکید با این متنت.....

دلم میخواد تا خود صبح اشکام تموم نشه

زندگی همینه 😥

سلام عزیزم!

هی فلانی!  زندگی شاید همین باشد

یک فریبِ ساده و کوچک

آن هم از دست عزیزی که تو دنیا را

جز برای او  و جز با او نمی خواهی

من گمانم زندگی باید همین باشد.

 

آه!...آه! امّا

او چرا این را نمی داند، که در اینجا

من دلم تنگ ست. یک ذرّه ست؟

شاتقی هم آدمست، ای داد برمن، داد!

ای فغان! فریاد!

من نمی دانم چرا طاووس من این را نمی داند؟

که من بیچاره هم در سینه دل دارم.

که دلِ من هم دلست آخر

سنگ و آهن نیست.

او چرا این قدر از من غافل ست آخر؟

آه، آه، ای کاش

گاهگاهی بچّه‌ها را نیز می آورد.

کاشکی ... اما ... رها کن هیچ"

 

و رها می کرد .

او رها می کرد حرفش را

حرفِ بیدادی که از آن بود دایم داد و فریادش.

و نمی بُرد و نمی شُد بُرد از یادش.

اغلب او این جا  دهان می بست

گر به ناهنگام، یا هنگام، دَم دَر می کشید از دردِ دل گفتن.

شاتقی این ترجمان ِ درد،

قهرمان ِ درد،

آن یگانه مردِ مردانه،

پوچ و پوک زندگی را نیم دیوانه.

و جنون ِ عشق را چالاک و یکتا مرد.

او به خاموشی گرایان، شِکوه بَس می کرد.

و سپس با کوشش ِ بسیار.

عُقده‌ی خود را فرو می‌خورد

چون خمیرِ شیشه، سوزان جُرعه‌ای از شعله و نِشتر

و به دُشخواری فرو می بُرد :

لقمه‌ی بُغضی که قُوتِ غالبش آن بود .

تا چه‌ها می کرد. خود پیداست،

چون گُوارَد، یا چه می آرَد؛

جرعه‌ی خنجر به کام و سینه و حنجر؟

و چه سینه و، چه حنجر، شاتقی را بود!

دودناکی، پنجره‌ی کوری که دارد رو به تاریکا.

سلام 😘😘😘