عشقم هیجده سال ازم بزرگ تر بود... هیییچ تلاشی نکردم.. هیییچ وقت... خودم رو در حدش ندیدم.. فکر میکر دم خیلی کمم براش.... در حالی ک الان میبینم من که خوب بودم به این زیبایی و خوبی و عاشقشم بودم... فقط اعتماد ب نفس نداشتم فکر میکردم منو ب چشم بچه نگاه میکنه...
یه ازدواج بدون عشق کردم.. نه عاشق نشدم بعد ازدواج... روز ب روز دارم بیشتر ب عشقم فکر میکنم ... همش باهاش تو خیالم حرف میزنم قرار میزارم و...
آره انتخاب خودم بود...عاشقشم...ولى اون اول همه چيز و بهم نگفت،هم من هم خانواده ام به اخلاق و شخصيت بها ميداديم كه خدارو شكر ازين نظر كامله همسرم.ولى در مود مسايل مالى نه اينكه دروغ بگه،ولى زيركانه خيلى چيزارو نگفت.وقتى بله رو دادم فهميدم كه ماشين زير پاش از دم قسطى و همه حقوقش واسه قسط و قرض ميره و ...
اینکه یه دختر شهری که پدرومادرم تو پرِقو بزرگم کردن و از گل نازکتر بهم نمیگفتن ، حتی الانم که یک مادرم ، مامانم نمیذاره دست به سیاه و سفید بزنم و همیشه هوامو داره!!
اونوقت خونه ی مادرشوهرم که تو روستاست و بایدبه خصوص فصل کشاورزی بری اونجا و تمام کارهایی که نکردی و یکجا انجام بدی ، حق من نبود☹
البته مقصر خودمم و یکمم پدرومادرم که موقع ازدواج اینا رو نمیدیدم!!!!
اون ضربه روحي كه خوردم حقم نبود اون شبايي كه بالشتمو بغل ميكردم اروم اروم اشك ميريختم تا كسي صدامو نشنوه حقم نبود
شاید شرایطی به مراتب بدتر از الان داشتید اونم یا باید یه عمر میساختید وخودتون تو اون زندگی عذاب میکشید یا طلاق میگرفتید
اتفاقا خیلی وقتا آدم باید جلوی احساساتشو بگیره ومنطقی تصمیم بگیره ازدواج بااین همه اختلاف سنی شاید از۱۰۰تا۲-۳تا رضایت بخش باشه برای هر دو طرف
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
42 ثانیه پیش
44 ثانیه پیش
44 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
