✨🌄✨تاپیکِ جامعِ زندگی پس از مرگ (در جهتِ تسکینِ داغدیده ها)✨🌄

عزیزم سرنوشت خانم ژاوه وند، سه تا پست بالاتره

 @محمدم_عشقم_بود    آخی  خدا بهت صبر بده عزیزم😔😔. الان بچه چند سالشه؟ 

《درک واقعیت توبه در آن عالم》

پاسخ آقای زمانی قلعه (تجربه کننده 32 دقیقه مرگ تقریبی) به واقعیت توبه و آثار آن بعد از مرگ  :
مفهوم توبه تا آنجا که از دوران نوجوانی به یاد دارم، در ذهن من غلط و ناقص تعبیر شده بود.
تصور میکردم هرخطایی انجام داده باشم فقط کافی است به مکانی مقدس بروم و مدتی گریه کنم و بنا به فرض قرآن را بر سر بگیرم و متوسل به انبیاء اولیاء بشوم و فقط و فقط با گریه و اظهار پشیمانی لفظی مشکلم حل میشود و خداوند مرا میبخشد
چقدر در دعاهای مختلف و شبهای خاص ضجه زدم و از خداوند طلب عفو کردم و بارها و بارها الهی العفو گفتم.
و چه بسا هربار پس از پایان دعا به محض بیرون آمدن از مراسم دعا، همانجا و در محل درب خروجی جلسات شروع میکردم به انجام گناهانی مثل هرزه چشمی، قضاوت درباره دیگران و...
در آن عالم، در مرور زندگی خودم تمام آن تلاشهای بی ثمر را به تفکیک ، یکی یکی و با تمامی جزیٔیاتشان مرور کردم و تک تک آن لحظات را زندگی کردم و دریافتم اصلا به این سادگی ها که من فکر میکردم نیست.
چراکه(قبل از آن واقعه)در طول زندگیم همه گناهانم را در ذهن خود جمع می بستم و اسم همه انواع خطاها و اشتباهاتم را میگذاشنم (گناه) و به خیال خودم بابت همه آنها طی چند دقیقه یکجا توبه میکردم و خیال میکردم توبه عین آبی است که روی آتش ریخته میشود و باخود می اندیشیدم آتش خاموش شد و تمام.
اما در آنجا به من تفهیم شد انواع گناهان و خطاها جایگاه خودشان را دارند و من برای توبه از انواع گناه باید جداگانه به آنها بپردازم.
البته توضیح آن مفصل و قدری مشکل است که ان شاءالله در کتاب به آن پرداخته خواهد شد چون وضعیت انواع گناه باید جداگانه شرح داده شود.
اما یک مثال میزنم تا معلوم شود توبه کردن از مواردی که حق مردم و به نوعی باعث آزار دیگران شدن بوده (یعنی مواردی که فقط حق خودم یا خدا نبود) خیلی سخت و متفاوت است.
چون برای حقوق مردم باید دانه به دانه و تک تک رسیدگی و از آنها توبه کنم.

مثال زیر کاملا واقعی است:
مدتی بعد از اینکه از آن دنیا برگشتم رفتم تا بابت حقی که کسی بر گردنم داشت رضایت بگیرم و از آن توبه کنم و از رنجی که در آن دنیا بابتش خواهم کشید پیشگیری کنم.
زیرا در آنجا مشاهده کردم همین حقی که از آن فرد بر عهده ام بود تا چه حد رنج آور و دردخیز بود.
قضیه ازین قرار بود که سالها پیش حدود یک میلیون تومان به فردی در شهر شیراز بدهکار بودم و پرداخت نکرده بودم
بنابراین پس از تجربه کردن آن عالم با اینکه مدتی طولانی از آن قضیه گذشته بود، از شهر خودم (اصفهان) سفر کردم و به سراغ ایشان در شیراز رفتم اما او تغییر مکان داده بود و خیلی این در و آن در زدم تا بالاخره او را یافتم.
ولی پولی که توانسته بودم تهیه کنم تا به او بدهم یک سوم اصل مبلغ یعنی حدود سیصد هزار تومان پول بود که با خودم برده بودم.
مبلغ را به ایشان دادم و گفتم من تغییر کرده ام و مابقی پول شما را هم قسطی خواهم داد.مرا ببخشید.ایشان کمی خودش را عقب کشید و مرا باور نکرد و به من گفت:ٌدوباره چه کلکی سوار کردی ؟ برو خدا روزیت رو جای دیگر حواله کنه.
من به گریه افتادم.و از اینکه نتوانم رضایتش را بگیرم و آن حق همچنان باقی بماند وحشتزده شدم التماسش کردم.
خواستم دست ایشان را ببوسم.ولی خودشان را کنار کشیدند و به من پشت کردند و رفتند و همین طور که دور میشدند میگفتند:
 《 من نه مدرکی دارم که پلیس رو صدا بزنم بگیردت و نه توانشو دارم که پولمو به زور ازت بگیرم 》.
اما من که دقیقا میدانستم و مشاهده کرده بودم که نتیجه ی این حق بر گردن مانده، چه خواهد بود، باز هم ادامه دادم و با اصرار و زاری التماسش کردم.
تا اینکه به لطف خدا وقتی ایشان التماس و پافشاری مرا دیدند، ایستادند و با تعجب نگاهم کردند و گفتند :
《 اگر واقعا اینقدر تغییر کرده ای که پس از گذشت اینهمه سال آمده ای پول مرا پس بدهی. برو حلال و طیب و طاهر باشد برایت. نوش جانت باشد. اصلا پول را نمیخواهم. ترا میبخشم》
من دوباره به روح پدرشان قسم دادم که از من راضی باشد.
و ایشان برگشت مرا بغل گرفت و گفت:
《 برو ! با خیال آسوده برو.》ادامه👇

ادامه مطلب بالا 🖕

بنده متخصص امور مذهبی نیستم و چیزی درباره ی روش کامل و دقیق توبه نمی دانم.
اما با تجربه دقیق و جزء به جزئی که در آن عالم برایم رخ داد شک ندارم درباره آنچه از دیگران بر گردنم مانده فقط همین روشی که مثال زدم را میشود توبه دانست.

یعنی دقیق، تک تک و نفربه نفر باید بروم به افراد مراجعه کنم و جبران کنم و رضایت بگیرم.
اگر هم قرار باشد بدون جبران رضایت بدهند، آنها خودشان باید این لطف را بکنند وگرنه تنها با گریه و دعای لفظی به درگاه خدا نمیشود از حقوق مردم توبه کرد.

روش اشتباه من تا قبل از آن واقعه و تحربه ی آن دنیا اینطور بود که مثلا وقتی عازم زیارتی میشدم تلفن را برمیداشتم و به یک لیست بلندبالا زنگ میزدم و به همه فقط یک جمله میگفتم "با اجازه شما نایب الزیاره هستم هر بدی ,خوبی ,از من دیدید حلالم بفرمایید,امری ندارید؟ خداحافظ"
و نفر بعد ...
حتی در یک مورد متوجه شدم شخصی را با همین کارم یعنی با خداحافظی و حلالیت طلبیدنم رنجانده و ناراحت کرده بودم
 و آن هم به اینصورت بوده که آن فرد مدتهای طولانی آرزوی آن زیارت را در دل داشت و من با یادآوری آن دلش را سوزانده بودم و ایشان از اینکه توان رفتن ندارد شاید اشکش جاری شده بود.
🔸 طبق آنچه تجربه کردم میدانم با توبه کردن قلبی و لفظی درباره ی حقوق مربوط به خداوند امکانش هست که لطف خدا شامل حالمان شود و حضرت حق ما را ببخشد ولی برای حق و حقوق مردم اینطور نیست.
برای اینها باید فکر دیگری بکنیم و روشش فرق میکند.
یعنی باید عملی ، تک تک ، مراجعه و جبران کنیم و رضایت را واقعا کسب کنیم.
به طور خلاصه میخواهم عرض کنم که درباره ی حقوق انسانهای دیگر، اینکه با لفظ و دعا در خلوت خودمان موضوع را به خدا بگوییم و از آمرزنده ، آمرزش بخواهیم حتما لازم هست اما اصلا کافی نیست.
اما در کل اگر بخواهم توبه کنم میدانم که:
 تا حالا هرچه بوده گذشته و کاری است که انجام داده ام و شده.
فقط از حالا به بعد سعی کنم خوب باشم.
همه را ببخشم.
به همه کمک کنم.
شادی به وجود آورم.
گریه خلق نکنم.
حسرت و افسوس دنیا را نخورم ,
حسرت یعنی: (( ای کاش,ای وای,ای دریغ ...))
بدی های دیگران را فراموش کنم.
و فقط سعی کنم تا جایی که میتوانم ساده و خوب باشم چرا که او همواره دارد مرا مینگرد در حالی که به من عشق مطلق دارد.
🔸میدانم که《خدای این زندگی و آن زندگی》به گونه ای است که انگار همواره لبخندزنان نگاهم میکند و منتظر من است تا به سویش برگردم و به بخشنده بودنش اعتماد و یقین داشته باشم.
اما مباد آن روزی که خودم به خودم اخم کنم و باورم نشود که توبه ممکن است.
اینها واقعیاتی است که شخصا تجربه کرده ام و امیدوارم مطالعه اش برای شما عزیز هم سودمند باشد.