عزیزم منم انرژی دارم و اینکه دوست دارم مستقل باشم ولی نه واسه زندگی شوهرم واسه دل خودم خرج کنم هرچند اگه شوهرم وضع مالی خوبی داشته باشه ميرم ورزش کلاس رقص و زبان ولی الان کارم تنها سرگرمی که بابتش پول بی منت و بدون خواهش دستم میاد و من راضی هستم به شرط اینکه پولم واسه خودم بمونه خرج سیب زمینی پیاز نشه
همسرم قبول نمیکنه از پدرم پول بگیرم فقط بهش برمیخوره.خودشون تو خونوادشون همه خانه دارن و ما همه کارمندیم.برای همین تضاد اون منو درک نمیکنه و منم اونو.سختمه بخام گوشه خونه برا خودم بپوسم.که پنجاه سالم شد نگاه کنم ببینم هیچ هنری نداشتم جز خوردن خابیدن
چقد پر توقعی شوهر ما دهنمونو تو زندگی صاف کرده ازم پول گرفته تا بخاد بده
اونوقت تو عقدی تو انقد پرتوقع
خوشبحالت اگه زندگی انقد باهات جوره
والا تو مهد کار کردن حقوقش خیلی کمه اونم فقط دو روز تو بگو من دارم برا کاراموزی دو روز میرم و حقوق چندانی هم ندارم پس اوضاع با قبل تفاوتی نداره
شاید فکر میکنه حقوقتو دروغکی کم بهش گفتی
شوهر من میگفت برو خیاطی یاد بگیر تو خونه لباس بدوز ولی من حوصله خیاطی رو نداشتم به کار بیرون علاقه دارم
وای گلم برو سر کار
تو به الان نگا نکن
تو جامعه امروزی زن باید مستقل باشه و توی جامعه باشه...
باهاش مستقیم صحبت کن و بگو نفقه من بر عهده توئه و ربطی ب کار کردنم نداره
عزیزم خاهشا احساسی تصمیم نگیر..حقوقت ناچیزم باشه اشکال نداره به تدریج لنشاءالله توسعه میدی ولی خونه نشین نشو
جا ك نزن. سر كار كردنت وايستا. زن هر چي مستقلتر بهتر. ولي كاش توي عقد از شوهرت خرجي نميگرفتي!ك زبونشم سرت دراز نباشه. ما ك اينطوري نبوديم! نميدونم بقيه چطورن
