سلام‌ب همگی
خانومای عزیز،قبلا تو کاربری قبلیم گفته بودم ک شوهرم اعتیاد داره واین حرفا..وچون نتونست ترک کنه وبیکاربود،نتونستم واقعا با بداخلاقیاش کناربیام ،بارهامنو از خونه کرد بیرون ولی خودم برگشتم پیشش چون دلتنگش میشدم یا دلم‌میسوخت ک تنهاس وهیچکسیو نداره،الان ۱ساله خونه بابامم،چ شبایی ک ازدلتنگی گریه کردم،اما با کلاس مشاوره و ی دوست صمیمی حال روحیم بهترشد،تونستم برم سرکار و خرجمو دربیارم ویکم ازش دوربشم،اما دوروزه دلتنگم،یاد خاطرات مون میکنم
میشه کمکم کنین،یکم دلداری چیزی...
خدا دلتو بی غم کنه
خیلی برام سخته واقعا نبودنش،اما من خیلی رو خودم کار کردم تا تونستم‌از اونی ک بودم دوربشم،باتموم بدیاش کنار اومدم،دوسش دارم،ولی از وقتی ک اومدم قهر یکبارم نیومد سراغم
ان شاءالله ترک میکنه و برمیگرده.
این مواد لعنتی دست و پا و مغزش رو بسته
فکر میکنم نباید خودتو سرزنش کنی چون احتمالا به اندازه ظرفیت روحیت تحمل کردی ما تا یه اندازه ای میتونیم به عزیزانمون خدمت کنیم و کمکشون کنیم باقیش دست خودشونه، حتی اگر باور داشته باشیم معتاد یه بیماره ولی بازم شعورش و عاطفه اش رو از دست نداده ادراکش هنوز مبنای انسانی داره پس احتمالا شرایط شما رو کامل درک میکنه و کاری انجام نمیده خودشو انتخاب کرده...
پس توام خودتو انتخاب کن سخته ولی تمرین کنی میشه
منم ۲۲سالمه و شوهرم معتاده ولی من ۴ساله باهاشم یک ساله ک داریم تلاش میکنیم ترک کنه ولی باز تغییری نکرده.بچه ندارم.ولی امید دارم هنوز به خدا.و شوهرمم اگه ترک کنه از همه نظر عالیه فقط مشکلش معتادیه ک نمیزاره درست زندگی کنه
