کس هست مراحل عرفان رو طی کرده باشه

عرفان یه دنیای دیگست که با واژه نمیشه توصیفش کرد چیزی رو میبینی و حس میکنی که مختص خودته تازه در حد یه ذره اش حالتو تغییر میده چه برسه به حد بالای عرفان برسی نمیدونم اونا چه حسی داشتن ولی مثالت تا وقتی کامل حسش نکردی نمیتونی درک کنی چه حس و حالیه

یکی بود به اسم عشق عرفان

توی تاپیک چشم سوم و اینا

خیلی سرش میشد و مطالعات داشت توی این زمینه

اون میتونه کمکت کنه حتما

واسه بعضی از آدم ها مرحله داره پله پله چشمشون باز میشه. اما بعضی از آدم ها نه کلا دید و ذهنشون بازه

بخدا اولیاء خدا بهترینشون امام علی بود که یه زمان از وقتش رو اختصاص میداد به عبادت یه زمانش رو به کار و فعالیت و یه زمانشم به خانواده.

هیچوقت نه از مرحله صحبت کردن نه چیزی. تنها چیزی که گفتن این بوده که ایمان 10 قسمت داره.

حالا من نمیدونم میرن ذکر برمیدارن 40 هزارتا فلان چیز براشون کشف میشه! خب اون یارویی که گوشه عزلت میگیره چه فایده ای داشته؟ منم میتونم تو تنهایی ادم خوبی باشم مهم اینه تو جامعه تو برخوردا درون خودمو نشون بدم.

راستی گفتی یکی دوبار تجربش کردی

میشه بگی چی بوده و چجوری بوده؟یه توصیفی بکن اگه دوست داری جالب شد برام آخه

منم وقتی یه دردی مثل دندون درد میاد سراغم برای تسکینش ازراههای عرفانی متمرکز میشم...یه چیز دیگه هم از دوران کودکیم بگم...اون زمان بدون اینکه تحت اموزش خاصی باشم تصورم از دنیا این جوری بود...همه چیز در نظرم مثل صحنه سازی بودحتی خانوادم  و اطرافیانم...تنها کسی که وجود واقعی داشت خودم بودم...یعنی وقتی در مکان دیگری بودم تمام ادما و مکان قبلی برام محو شده محسوب میشد...البته گاهی این حس ها سراغم می امد...خدا بود و من...البته منظورم از خدا یعنی با قلبم حرف میززدم اون خدا بود و منم بندش....الان دیگه اون جور درگیر معنویات نیستم