مريم جون اتفاقا به جاي اينكه اين همه به خودت پانيك بدي مي توني رويه رو عوض كني تو بيشتر وقتت رو با پدر و مادرت بگذرون، حالا كه با هم هستين اگر وقت داري ببرشون پارك، پياده روي محيط شادي رو به اونها فراهم كن، فعلا كه اين جوري هستش.
در مقابل با برادرهات هم صحبت كن متقاعدشون كن از دلتنگي پدر و مادرت بگو.
ما هم برادر بزرگمون نمي ياد من و برادر كوچكم بيشتر حواسمون هستش حالا ما خيلي دور هستيم شايد سالي يك بار هم رو ببينيم اما خوب هر روز زنگ مي زنيم باهاشون از همه چي صحبت مي كنيم پدر و مادرمون هم دلتنگي كنن مي گيم اونها هم خواهند امد يا من هميشه مي گم مادر من تو هنوز شكر يكي رو به جا بيار .شما هم مي توني با اين مدل حرف هاي مثبت كمي روحيشون رو عوض كني🍀
میدونی مثلا هفته پیش مامان من یه سونوگرافی داشت که 5 روز بعدش جوابش مشخص میشد.شاید باورت نشه اما من ای 5 روزو زندگی نکردم.حتی سر کارم نرفتم.به شوهرم میگفتم اگه مامانم چیزیش باشه باید از هم جدا شیم.من دیوونه شده بودم.
ببين مريم جان
راستش فكر كنم هر كدوم از برادرها و همسراشون به نوبه خودشون حق دارن
اصلا انتظار نداشته باش با خودشون بگن برادري از كار جداس
ي برادرت ضرر كرده ، زندگيش به هم ريخته و چه بسا كلي پيش خانواده زنش حقير شده
اون يكي خوب دوست نداشته ضرر كنه و به هزار و يك دليل كار با برادر كوچك براش زيان داشته
چرا سعي داري دور هم جمعشون كني! الان مثل دو قطب اهنربا هستن
زن برادر كوچيكت سختي كشيده ، اذيت شده، حالا چون كوچيكه بره معذرت بخاد ! بگه ببخشيد بدبخت شدم!
شما خودت بيشتر سر بزن! اگه برا پدرت ممكن هست مخفيانه به برادر كوچك كمك كنيد، حالا به هر نحو ! تا دوباره پا بگيره
كم كم بخواييد بره با برادر بزرگ اشتي كنه!
دركت ميكنم عزيز
حتما براي مشكلت پيش روانشناس برو
حتما حتمادرد دل كن با ي مشاور درجه يك
حتما كتاب بخون راجب مشكلت
مطمين باش كم كم بهتر ميشي
ي خانم زنگ زده بود به دكتر هولاكويي موردش مثل سما بود، دقيقا دكتر بهش گفت شما مادر مادرت شدي
چون از كودكي باهات درد دل شده!
در صورتي كه تو نبايد نگران اونا باشي، مگه اينكه افتاده شده باشن( يني بيمارستان) يا الزايمر داشته باشن
در غير اين صورت بايد بدوني تو وظيفه اصليت فرزندان و زندگي و همسر خودت هستن
نه مادر و پدر و ...
همینطور هم هست.من یدونه دخترم.مامانمم همینطوز.مامانم تو 25 سالگی مامانشو از دست داد.من کوچیک هم که بودم همیشه مامانم با من درد و دل میکرد.همینطور هم بابام.سنم کم بود اما همیشه میونه ی مامان بابام بودم.برای همین همیشه خودمو مسئول میدونم.همیشه ترس از دست دادن مامانمو دارم.میترسم تنها شم.با یه مریضی کوچیک من افسرده میشم.
عزیزم اونوشمانمیتونی تعیین کنی دیگه واسه شماتند بوده شاید خوشت نمیادنخون
حرف ناحق هم نگفتم کلمه کلمه حرف زدن هم مدجدید شده اگه میخوای راه حل بگیری مشکل داری خوب یه بارگی بگو مردمم نظرشونوبگن نه اگه میخوای فقط تعدادپستهای تاپیکت بره بالا که هیچ
شماهم نگران خودت باش خانومم استارترخودش زبون داره کوچیکمنیست وکیل وصی بخواد
