دخترم امسال باید بره کلاس اول. از همه لحاظ عالیه. ولی تنها بدیش اینه که بدون من هیچ کاری رو انجام نمیده.
یعنی اگه قراره نقاشی بکشه باید بشینم پیشش تا بکشه. اگر بلند شم از کنارش، دست از کار میکشه.
اگر کاردستی درست کنه تا از کنارش بلند شم متوقف می کنه کارو.
هیچ بازی تک نفره ای انجام نمیده. من خیلی باهاس بازی می کنم و وقت میگذرونم. کاردستی، سفالگری، نقاشی، آموزش زبان، نمایش، خاله بازی و ...
ولی دیگه الان ماه های اخر بارداری هستم و زیاد کشش و حوصله ندارم. دوست دارم گاهی خودش به تنهایی برای خودش سرگرم بشه اما امکان نداره.
مثلا همین الان گفته سفالگری کنیم. تمام لولزم رو براش اوردم. گِل رو ورز دادم که نرم بشه. یه مدل براس درست کردم که یاد بگیره از رو مدل درست کنع. تا پاشدم دستمو بشورم، زودتر از من سر شیر وایستاده تا دستهاشو بشوره و دست از کار بکشه.
گاهی احساس ناامیدی می کنم. همش میگم این همه ارزش و احترام و محبتی که بهش می کنم واقعا اهمیتی برای خودش و تربیتش نداره. انگار مادرایی که کمتر به بچه هاشون توجه می کنن و همش ضرب و زور و خشونت دارن بهتر نتیجه میگیرن. خیلی ناراحتم. خیلی خیلی
