هیچکسو اینجا ندارم
بعد خانوادم فامیلام انگار من دیگه نیستم
خانواده خودم حتی کم بهمزنگ میزنن
خواهرمادرم بدنیست زنگمیزنه هرهفته
اما مثلا کسایی ک برام عزیز بودن انگار ازم فاصله گرفتن یا سر هرچیزی باشه منو طرد میکنن راست میگن از دل برود هرانکه از دیده برفت
دلم شکسته
انگار مهرطلب شدم بخاطر این تنهایی وحتی ادمایی ک بهم اسیب میزنن رو زود میبخشم چون وقتی میرم شهرستان دوست دارم برم پیششون
منم تو غربتم و عین خیالمم نیست
تک و تنها دارم زندگی میکنم و لذت میبرم
منم شهر غریبم اسی میفهمم چی میگی
کدوم شهری؟
من خودم ۱۲ سال غریب بودم یه شهری ۱۷ ساعت دورتر از شهر خودم،الان نقل مکان کردیم شهر ما اونایی که هرروز چند بار اونجا حرف میزم الان شده ۱۰ روزی یه بار،دیگه دوری همینجوریه
اره من تو غربت راحترم اون زمان همسرم گفت هرجایی بگی خونه میگیرم منم گفتم میام پیش خودت
خانوادم مخالف بودن که تنها میشی سخته ولی دوری و دوستی خیلی بهتره
من کسی نیست حتی تو زندگیم بخواد دخالت کنه چه خلنواده خودم چه خانواده همسرم
