۲۸سالمه مجردم هیچکی تو زندگیم نیست خانواده خیلی بدی هم دارم ازصبح تاشب تو اتاقم چپیدم همش استوری عاشقانه مردمو میبینم که دونفری میرن بیرون و زندگی میکنن.دیروز از شدت تنهایی به عشق سابقم زنگ زدم عمدا جوابمو نداد خب منم دوس دارم برم بیرون بگردم برم طبیعت ولی تنهام هیچکیو ندارم پسرا هم که همشون پرنسس و به درد نخور شدن نمیتونم برم با هر آدمی خیلی خستم
دیگه نه صلوات میفرستم نه دعا میکنم نه اسمتو میارم نه باهات حرف میزنم نه برات نامه مینویسم....چرا همه چی یطرفه باشه؟؟؟فقط من صدات کنم؟تو جواب ندی؟این رسمشه؟برو با همون بنده عزیزات که براشون کم نمیذاری.منم یه گوشه این دنیا زندگیمو میکنم تا .......
امسال از فکرش عبور کردم حتی جاش هم انتخاب کرده بودم، بیشتر میترسم
سعی کن هدفی تو زندگیت انتخاب کنی و دنبالش بری هدفی سطحی نه هدفی بزرگ طوری که یه روز هم نتونی بهش فکر نکنی ، تمام توانتو بزار بزار روش ، خود به خود افسردگیت هم از بین می ره سعی کن بیشتر تو اجتماع باشی با دوستان و آشنا بگو بخند داشته باشی و...