از سر و صدای همسایه

چقدر با محبتی شما🥹😍

به مصیبت ،فرار میکردم گاهی خونه مادربزرگم

باورت میشه اوپرا جون ضعف اعصاب گرفته بودم؟؟؟

صبح ها که بیدار میشدم قشنگ حالت پنیک داشتم

ضربان قلب بالا،تنگی نفس ،حالت تهوع ،انقباض عضلات

موقع درس خوندن هم همش ناخودآگاه دندونام رو به هم فشار میدادم ،حتی غذا هم نمیتونستم بخورم انقدر فکم درد میگرفت

وای چقدر سبک شدم اینارو گفتم

چون هیچکس درک نمیکرد چی کشیدم

یه آزمون مهم هم داشتم ،فشار و استرس اون یه طرف

سروصدا و مصیبت های ناشی از اون هم یه طرف

بله درک میکنم

خودم گاهی دیوانه میشم

ما و همسایه پایینی شون بچه نداریم روانی شدیم

آدم میاد خونه اش استراحت کنه

دیگه هم ما کوتاه میآییم هم مدام بهشون تذکر میدیم که از بعد ده صبح جیغ جیغ کنن و بعد یازده شب بچه ها رو بخوابونن

من فکر میکردم تو تهران حداقل فرهنگ این آپارتمان نشینی جا افتاده ولی گویا نه...تازه منطقه زندگی شما هم احتمالا خوب باشه

این همسایه ما رو تریلی جابه جا نمیکنه اما خب فرهنگ داغون

فقط ادعا دارن

تهران طبعا سابقه آپارتمان نشینی بیشتره

ولی هنوز بچه و صداش جزو چیزایی هست که کمتر کسی میتونه قبول کنه باید مدیریت بشه

اگه یه بچه بود باز قابل درک بود

ولی سه تا خب هم برای خودشون سخته هم برای بقیه

ما تا جایی که بتونیم درک میکنیم

یعنی اگه صدای بچه باشه باز خوبه ولی صدای جیغ های خانمه و بدو بدو واقعا آسایش رو میگیره