روح و روانم نابوده از بس دلم شکسته دیگه جا ندارم هر جا میرم یه داستانی درست میشه
نمیدونم چرا آدما با من اینجوری ان!!
شاید بگید حتما رفتارم بده انرژی منفی دارم یا حرف زدن بلد نیستم یا....
تا جاییکه یادمه ادب برام از همه چی مهم تر بوده همیشه خودم ادم احساسی و حساسی بودم و تو رفتار و حرف زدنم به شدت دقت میکنم همهیشه لبخند دارم و خدا شاهده انسانیت اولویت اولمه بارها شده یکی دروغش برام رو شده و من بخاطر اینکه خجالت نکشه بهش نگاه نکردم اینارو گفتم بدونین چقد بی حاشیه ام
حالا اینجوریه که هر جا میرم انگار که زیر ذربینم ینی هیییچی پیدا نکنن از راه رفتنم ایراد میگیرن که چرا فلانی اینجوری کرد
برا ختم پدر بزرگم رفتم هم گریه کردم به اندازه هم کار کردم هم قرآن خوندم هم مودب جواب همه دادم اخرش یه عده گفتن چرا فلانی موقع اومدنی رفته تو آشپزخونه در حالیکه من قبل اون کلی گریه کردم تسلیت گفتم بعد رفتم اب بخورم مثلا گفتن چرا فلانی گریه نکرده زیاد انگار ناراحت نبوده بخاطر همین مامانم با اونا دعواش شده خیلی بد شده اونم بخاطر من که هیچ گناهی نداشتم 😭😭😭
