خیلی خواستگار داشتم اما هرکدوم جوابم مثبت بود یه مشکلی پیش آمد نشد ازدواج کنیم. همه میگفتن طلسمت کردن خودم اعتقاد نداشتم. آخرش زن این اقا شدم که از لحاظ سواد من بالاتر بودم. شاغل بودم، اخلاق و ادبم صد پله ازین آقا بالاتر بود اما اون زمان انگار گوش و چشمم بسته بود من ۶تامعیار داشتم برای انتخاب همسر
ایشون دقیقا این۶تارو نداره! هرچی تو یکسالی که آشناشدیم تو گوش من خوندن بدردت نمیخوره اصلا انگار کر بودم! آخه آدم اینقدر احمق؟!
بخدا منی که محل سگ به پسرای مردم نمیدادم و منتمو میکشیدن، حتی باهیچکدوم دوست هم نشدم بااینکه آزاد بودم و دوروبرم پر بود. منی که اینهمه غرور داشتم یکی میگفت بالای چشمت ابرو بهم برمیخورد این مرد اومد تو زندگیم که حتی وقتی حتی نامزدم نبودیم سر اینکه نصف شب سر چت کردن باهاش خوابم میبرد (سرکار میرفتم و نمیتونستم تاصبح بیدار باشم) باهام قهرمیکرد بعد من باید منتش رو میکشیدم دوساعت التماسش رو میکردم تا برگرده
حتی یکبار بهم گفت باید صدبار بگی گوه خوردم و گفتم!! یعنی واقعا انگار خودم نبودم!
متاسفانه خودم خودمو کوچیک کردم اصلا ۱۸۰ درجه تا با ایشون آشناشدم اخلاق و خط قرمزهام تغییر کرد که هنوزم باورم نمیشه! بخدا غرور داشتم درحد تیم ملی تا اینکه با این پسر آشناشدم. یکبار ازدواج کرده بود و جداشده بودند! سرهمین اخلاق گوهش!
و بعدشم فهمیدم اعتیاد داره و ترک کرده! آخه مگه میشه اینطوری یه نفر اینقدر خر بشه؟ حتی الان فکرمیکنم واقعا هم عاشقش نبودم چون یکبار تو جوانی عاشق شدم حسش رو میدونستم چطوریه... هی خواهر هرچی فحشم بدین حقمه.
الان هرروز تو خونه میکشه وقتی میخواد بذاره کنار اعصابش مثل سگ میشه سرکار نمیره هرچی درمیاریم از یارانه و سهام عدالت و کمکهای خانوادشه. شانس آوردیم خونه و ماشین داریم وگرنه بدبخت میشدیم. چی بشه بره اسنپ یا یه کار یکی دوماهه براش جور بشه. هی میگه چرا نمیری سرکار! بهش میگم تا یه کار ثابت پیدا نکنی من نمیرم. میدونم برم سرکار دیگه فقط خوابیده تو خونه. حتی یه روز نون نداشتیم تو خونه بهش میگم پاشو برو بیرون کار کن اصلا به روی خودش نیاورد. یعنی به صفرهم برسیم بازم همت نداره.
همیشه هم بداخلاق نیست اما واقعا بی مسولیت و گشاده. حتی تو خونه فقط جلوی بخاری دراز کشیده یا روی مبل حرف مخالفش بزنی میگه گمشو برو خونه بابات منم نمیرم چون خونه به اسم منه. برمم میخواد عدم تمکین بگیره. بعد که خوب شد میاد معذرت خواهی ولی صدبار گفتم هیچوقت نمیبخشمت و حلالت نمیکنم. خداهمم فقط نشسته نگاه میکنه ظلمی رو که این درحق من و بچم میکنه.
سالهای اول اخلاقش خوب بود کم کم بدشد وگرنه بچه نمی آوردم.
امروز سر اینکه یه چیزی درباره لباس بچم گفت بهش و من گفتم اشکال نداره عصبانی شد و برگشته میگه دفعه دیگه زنگ میزنم خواهر برادرت بیان تکلیفتو مشخص کنن منم گفتم منم میگم خانوادا خودت بیان منم حرف زیاد دارم اصلا خودم زنگ میزنم خانوادم! میگه لیاقت نداری میگم لیاقت چه چیزت رو دارم؟ نه خرید لباسی نه دارو و درمانی نه کمکی نه اخلاقی نه مسولیت پذیری نه تمیزی هیچی نداره یعنی هرچی مثال بزنید که یه شوهر باید داشته باشه این نداره
خاک بر سر من با این انتخابم. نه راه پس دارم نه پیش چندساله فقط از خودم متنفرم سر این مساله.
همون دو هفته اول ازدواج اینقدر منو به معنای واقعی شکنجه کرد که فهمیدم تا آخر عمر بدبختم.روی برگشتن نداشتم چون هرچی گفتن نه مثل خر رو حرفم موندم! بعدش تا یکی دوسال خوب بود و بچه دار شدیم باز وحشی شد. کتک نمیزنه اما زر زیاد میزنه.
خانوادگی انگار آسمون دهن باز گرده اینارو انداخته زمین. حرفم زدنی هم همیشه میگن شهرستانی ها فلانن بهمانن.آخه الان تهرانی اصل کجا داریم؟ هرکی رو میبینی اصلیتش به یه دهات و شارستان برمیگردت چندسال نشستن تهران فکرکردن تهرانی اصل شدن ایناهم بابابزرگشون مال یکی از دهاتای شمال غرب کشور بوده شهر هم نه ها یه روستای کوچیک.
بخدا خون به جگرم کرده میترسم آرزوی مرگ کنم براش که سر خودمون نیاد اما اگر بمیره خیلی راحتترم تا جدابشم.
چقدر حرف زدم ببخشید فقط گوشی برای شنیدن میخواستم. کسایی که وقتی باهاشون حرف میزنی منتظر نباشن حرفت تموم شه تا از بدبختی خودشون بگن یا یه جوری رفتار کنن انگار زیادی حرف میزنی و شکایت میکنی. بخدا هیچکس درک نمیکنه.
یعنی باورشون نمیشه یه نفر اینقدر بد باشه.حتی یا بار با یه همسایه گفتم آخرش گفت چرا از خوبیاش نمیگی؟ انگار مشکل از منه که الکی غر میزنم.
توروخدا نگید جداشو. شرایط خانوادم جوریه نمیتونم برگردم خودمم متاسفانه برای ازدواج با این مرتیکه اصرار کردم علیرغم مخالفت همه! برای همین روی برگشتن ندارم.
دارم فعلا اینترنتی درآمد کسب میکنم خیلییی جزییه اما دنبال کارم تا یه سرمایه جمع کنم مستقل شم
کسی هست مثل من باشه بیاد درددل کنیم
