فضای مجازی و عکس های یهویی و چشم زخم ....

اندکی تامل...

مراقب رفتارمون در فضای مجازی باشیم

مواظب  چشم زخم باشیم!

خونه ها پر شده از بیماریها و مشکلات، طلاق مرگ و میر و... دلیلش هم خود ماییم

تعجب نکنید! 

دوستان عزیز نیازی نیست دیگران بدونند که آیا من در زندگی مشترکم با همسرم خوشبختم یا نه!

نیازی نیست از غذا یا نوشیدنی خود عکس بگیریم و اون رو برای تمام گروه‌ها بفرستم!

حتی اگر همسرمون یه دونه شکلات واسمون میاره،از اون عکس میگیریم و می‌فرستیم گروه و زیرش مینویسیم؛ ای تاج سرم ازت ممنونم

آیا انقدری که تو فضای مجازی این چیزا رو نشون میدیم، تو واقعیتم همین هستیم؟ قدردان همسرمون، پدر و مادرمون هستیم؟ حواسمون به بچه هامون هست؟

شاید دختر مجردی دم بخت باشد و به خاطر شرایط زندگی خواستگار نداره

شاید پسری فعلا، وضعیت مالی مناسب برای ازدواج نداره

حواسمونو جمع کنیم کسی آه نکشه...

 آه انسان دلشکسته عرش رو به صدا درمیاره

نیازی نیست مردم بدونن کجا رفتی و از کجا داری میای

جزییات و نکات خصوصی زندگی ما واسه دیگران نیست

دنیای مجازی واسه این ساخته نشده که ما بیاییم شرایط زندگیمون رو به رخ دیگران بکشیم...

مراقب باشین

هرکسی توانایی اینو نداره که مسافرت بره...

هرکسی نمیتونه به رستوران بره و هر ماه یه ست لباس بخره...

هر مردی وسعش نمیرسه به زنش هدیه بده...

یه خانوم میاد جهیزیه 100 میلیونی دخترش رو فیلم میگیره، میزاره توی دنیای مجازی که چی؟ چشم همه درآد؟!

هیچ فکر کردید شاید دختری پدر نداره، یا پدر داره ولی مادر نداره که واسه جهیزیه اش سنگ تموم بزار

یا شاید پدری دستش به دهنش نمیرسه

میخوایم به کی فخر بفروشیم با این کارامون؟! به کجا برسیم؟

خدا عالمه فقر فرهنگی داریم 

رازهای زندگی و خونتون رو پیش خودتون نگه دارید

مردم قدیما اگر حتی نیم کیلو میوه می خریدند وبه خانه می بردند

اون رو چنان پنهان می کردند که کسی تو کوچه خیبان نبیند

می گفتند ازخدا می ترسیم کسی که نداره ببنید و آه بکشد

حالا چی شده که بچه‌هامون قبل از خوردن، اول عکسشو میذارن تو فضای مجازی؟

میایم توی گروهها جوک میزاریم

دوست دخترم زنگ زده بیا خونمون من تنهام...

و هزاران پست مشابه دیگر که داریم با زبون بی زبونی به نوجوونا و جوونا میگیم که این مسائل عادیه...

حواسمون باشه که توی گروه ها، دخترای کم سن و سال هم هستن که شاید فکر کنن دنیای بیرون از فضای مجازی هم باید اونطوری باشن

کسی داشت راه میرفت پایش به سکه ای خورد، فکر کرد طلا است ...نور کافی هم نبود؛ کاغذی را آتش زد که ببیند چه بوده دید یک سکه 50تومانیه ...بعد متوجه شد کاغذی که آتش زده دو هزار تومانی بوده

گفت:چی را برای چی آتش زدم!

واقعا این زندگی غالب ما انسانهاست...

ما چیزهای بزرگ را برای چیزهای بسیار کوچک آتش میزنیم...