سلام
گفتم بد نیست یه کم بد نیست جو عوض شه و با هم به سختیا بخندیم
حالا اول خودم
همین چند روز پیش. من پرستارم و یه همکار یه کم گیج و ویج دارم. همکارم یه مریض داشت که شصت ساله بود و حدودا از ده سالگی به خاطر فلج اطفال روی ویلچیر میشینه. اونروز هم شیفت بودیم و همکاره مسوول اون بیمار بود.خواهر بیماره زنگ زد به بخش که حال برادرشو بپرسه. من گوشیو دادم به همکارم. همکار منم از روی عادت گفت که مریضتون حالش خوبه و از صبح تا حالا داره تمرین راه رفتن میکنه و از امروز دیگه میتونه بدون کمک پرسنل تمام کوریدور رو بره و برگرده. آقا خواهره از پشت تلفن شروع میکنه به اشک ریختن و اینکه خدا معجزشو به ما نشون داده. منم که میدونستم مریض مورد نظر کیه همکارم داره چرت میگه رفتم خودمو توی هفت تا سوراخ قایم کردم تا شاهد ادامه بحث نباشم ولی از اونروز هر موقع یادش میفتم از خنده روده بر میشم
