دل نوشته های من 💙

#داستان کوتاه

یکی میگفت چن سال پیش که دانشجو بودم یه پسری بود که عاشق یکی از دخترایه دانشجو شده بود 

هر وقت موقع حضور غیاب میشد

 اگه فقط همون دختر حاضر بود پسره میگفت استاد همه هستن همه حاضرن!

وقتیم که تنها غایب کلاس اون دختر بود همون

 پسر میگفت استاد هیچکس نیست همه غایبن! 

چن وقت بعد ازدواجشون دختره فوت کرد 

رو آگهی فوتش نوشته شده بود

"هیچکس زنده نیست، همه مردن"

اینطوری همه دنیای هم باشین👌

به چشمهایم زل زد و گفت:

« با هم درستش می‌کنیم »

چه لذتی داشت این با هم،

حتی اگر با هم، هیچ چیز درست نمی‌شد.. :)

تنهاییم شبیه تنهاییِ ظهرای بچگیم شده؛ 

وقتی که همه میخوابیدن و من خوابم نمیبرد،

آدما بودن اما نبودن.

آدما فقط وانمود میکنن که می‌فهمنت، یعنی ممکنه وقتی داری به پهنای صورتت اشک می‌ریزی و از اتفاقی که قلبتو تیکه تیکه کرده میگی، نگات کنن و بگن"ای بابا، چرا انقدر سخت میگیری! باور کن میگذره..."جدی؟ میگذره؟ پس چرا من با گذشت این همه وقت هروقت یاد اون ماجرا میفتم از شدت ناراحتی قلبم جر میخوره و دلم میخواد که دوباره گریه کنم؟

بگذار سر به سینه من تا که بشنوی 

آهنگ اشتیاق دلی دردمند را 

"فریدون مشیری"

اونجا که ابتهاج میگه..

در این پریشانی روزگار،مبادا فراموش کنی دوستت دارم.

من که اصرار ندارم

تو خودت مختاری

یا بمان

یا که نرو

یا نگهت میدارم!

جوری دعا کن

که انگار همه چیز وابسته به خداست

و جوری کار کن که انگار

همه چیز وابسته به توست..‌

[ژان‌ژاک‌روسو]

اونجایی که محمود درویش میگه:

"احساس می‌کنم مدتی است که با چیزی بیش از توانم درگیر بوده‌ام"

عمیقا حس میکنم داره در مورد این بخش از زندگیم صحبت میکنه..

‌

انصاف نباشد که منِ خستهِ رنجور

پروانه او باشم و او شمع جماعت

وقتی بمیرم هیچ اتفاقی نخواهد افتاد،

نه جایی به خاطرم تعطیل میشود،

نه در اخبار حرفی زده میشود،

نه خیابانی بسته میشود،

و نه در تقویم خطی به اسمم نوشته میشود

تنها موهای مادرم کمی سپید تر میشود

و پدرم کمی شکسته تر..

و برادرم کمی غمگین تر از همیشه..

و اقوام‌مان چند روز آسوده از کار!

دوستانم بعد از خاکسپاری موقع صحبت کردن آرام آرام خنده هایشان شروع میشود(

 من فقط تنها گورکنی را خسته میکنم

و مداحی که الکی از خوبی های نداشته ام سخن میگوید و اشک تمساح میریزد...

و نه کسی که به دوستان مجازی ام خبر دهد 

فقط من میمانم و من و جنازه بی جان من؛

ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺍﯾﻦ ﺭﻭ ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ ﮐﻪ:

ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺗﻮ ﺍﯾﻦ ﺩﻧﯿﺎ ﻗﺎﺑﻞ ﭘﯿﺶﺑﯿﻨﯽ ﻧﯿﺴﺖ…

تو” با قلب ویرانه من چه کردی؟

ببین عشق دیوانه من چه کردی

در ابریشم عادت آسوده بودم…

تو با “بال” پروانه ی من چه کردی؟

ننوشیده از جام چشم تو مستم…

خمار است میخانه ی من…چه کردی؟

مگر لایق تکیه دادن نبودم؟

تو با حسرت شانه ی من چه کردی؟

مرا خسته کردی و خود خسته رفتی…

سفر کرده ، باخانه ی من چه کردی؟

جهان من از گریه ات خیس باران…

تو با سقف کاشانه ی من چه کردی؟

به یه دور شدن اساسی نیاز دارم

دور شدن از خونه و خانواده، دور شدن

از دوست و آشنا، دور شدن از غم، دور شدن

از دلتنگی، دور شدن از استرس و اضطراب

دور شدن از درس و امتحان ، دور شدن

از گوشی و آدما، من واقعا به یه دور شدن

اساسی و آرامش چند روزه نیاز دارم..

ولی بدترین حس دنیا اون موقعس که یکی بهت میگه تو دلت پاکه برامون دعا کن و تو اون کارایی ک کردی از جلو چشات یهویی رد میشن.