اگه بدی ای به آدم ظالم و گناهکار میرسه، نتیجه بدی های خودشه. خدا بهش ظلم نمیکنه، بدی نمیکنه، اون خودش به خودش بدی میکنه و این بدی میچرخه و آخر هم یقه خودشو میچسبه. دنیا خیلی حساب کتاب دقیقی داره.
جهان، فقط همین جهان مادی نیست، بعد معنوی هم هست که قواعد خاص خودشو داره. طبق اون قواعد هم هر کی بدی کنه، آخرخ ودش زیان میبینه. چه در این دنیا، چه در آخرت.
جهنم هم شبیه همین. خدا بدی (آتش و مواد مذاب و ...) نمیده به بنده هاش.
اگه بدی کردیم و قراره مجازات بشیم، اون مجازات باطن اعمال خودمونه. مثلا یه عمل گناه و اشتباه انجام دادیم، تو این دنیا به خاطر پرده هایی که جلوی چشممون هست، باطن اون عملو نمیبینیم. اما اون دنیا که پرده های میره کنار، باطن عملمون که آتیشه میبینیم و میچشیمش. و اگه خدا وعده داده، برای هشدار دادنمونه، برای تلنگزه تا بیدار بشیم و به خودمون ظلم نکنیم.
با مثال میگم. خدا مثل مادریه که به بچه اش میگه به بخاری دست نزنیا! میسوزی.
بچه دست میزنه و میسوزه. یعنی دست زدن همانا و سوختن همانا. اینطوری نیست که مادر بگه، به حرفم گوش ندادی و به بخاری دست زدی، آهان پس بیا بسوزونمت.
یعنی اینطوری نیست که مادر به بچش بگه به شیرینی ها دست نزن. بچه دست بزنه و مادر تنبیهش کنه. نه، رفتار خدا با ما اینطوری نیست و مجازات، باطن اعمال خودمونه.