یه دختر ۱۹ ساله ام و رویام اینه نویسنده بشم! استعدادشو دارم و دوسش هم دارم، برای اینکه درآمدهم داشته باشم تصمیم دارم معلم بشم، راستش کنکور خوبی دادم و میدونم که اگه بخوام میتونم رشته های دیگه ای هم قبول بشم اما چون وضعیت مالی جالبی نداریم تصمیم دارم معلم بشم کنارش وقت ازاد هم داشته باشم که هم بتونم کتاب بخونم هم بنویسم!
هیچ دید خوبی نسبت به ازدواج ندارم و تا حالا با هیچ پسری هم صحبت نکردم و زیادم به خودم نمیرسم نه از این لحاظ که خودمو دوست نداشته باشم اتفاقا همیشه خوش تیپم ولی از این مدل رسیدنا که آرایشای آنچنانی بلد باشم حتی بیشتر وسایلای ارایشی رو هم نمیشناسم! همسنام ژل لب تزریق کردن، ماه به ماه میرن مژه میزارن و ناخن میکارن و بینی عمل میکنن و عکسای خوشکل خوشکل میزارن اینیستا راستش من هیچکدومو نه بلد نیستم و فکر میکنم انجام اینکارا هدر دادن زندگیه! ولی ته تهش حتی نزدیکترین آدمای زندگیم به نظرشون من غیر عادیم و اونا عادی! من خیلی چیزا بلد نیستم و کل زندگیم به درس خوندن گذشته همون بچه خرخونی بودم که نیمکت اول مینشست و دوست زیادی هم نداشت اما همیشه معلما ازش راضی بودن اما وقتی وارد جامعه میشم میبینم جامعه مثل معلما نیست مثل همون شاگردایی که به نظرشون من زیادی سوسول بودم! یه مدته دارم شک میکنم که اصلا مسیری که اومدم درست بوده؟ راستش هم خسته ام بابت اینکه این روزا خیلی فشار و استرس امتحانا رومه هم ذهنم درگیر اینه که شاید اصلا من ادم اشتباهیم توی دنیا! تو کل زندگیم فقط یه دوست خیلی خیلی صمیمی پیدا کردم تو جمع های آدم ساکتی ام اینا نشونه ی اینه که من اشتباهم؟ نمیدونم مشکل کجاست واقعا نمیدونم!
