سلام
من ۴ ماهه رفتم سر زندگی خودم. بچه ی آخر خونمون بودم و شدیدا وابسته به خانواده. الان مجبورم یه شهر دیگه زندگی کنم و همش دلتنگم و نگران. برای کسی این موقعیت پیش اومده؟ چکار کردید با این حس ها؟
من حس تنهایی میکنم اما ازدوری شوهرم نه کس دیگه ای
تحمل
منم مثل تو بودم و شهرمون ۱۰ ساعت فاصله هست ولی احساس تنهایی میکنم اما نه بدای خانوادم چون دویصون ندارم
دقیقا منم شرایطم مثل خودته بخصوص ماه های اول خیلی سختهههه
تحمل کن عزیزم بعد گذشت یه سال عادت میکنی
منم تحمل می کنم. ولی دچار اضطراب شدم همش می ترسم. غروب که میشه دیگه اصلا یه لحظه توی خونه بند نمی شم. شب با ترس از خواب بیدار می شم. ته دلم همش خالیه. آخه بابا و مامانم سنشون از ۷۰ گذشته و من همش نگرانشونم نکنه اتفاقی براشون بیفته
گلم چاره ای نیست منم از خانواده ام دورم.... برو بهشون سر بزن
سر می زنم ولی یه مدته حال مامانم هم خوب نیست این استرسم رو بیشتر کرده. همش نگرانم نکنه یه چیزی بشه. خودمم اینجا اومدم اصلا هیچ دوستی ندارم و از خونه هم بیرون نمی رم. مگه اینکه بریم خونه ی فامیلای شوهرم. چطوری با باید این استرس و ترس رو مدیریت کرد؟
باید حداقل یکی دوتا دوست پیدا کنی....کلاس برو...نستقل بودن خوبه نمیتونیم تا ابد کنار پدرو مادرمون باشیم...من همیشه فکر میکنم اگه نزدیکسون بودم همسرم بد بود چه فایده ای داشت کنارشون بودن؟ همین که خیالشون از منو زندگیم راحته برامون کافیه
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز
