حس اضافه بودن لذت نبردن از زندگی بی مصرف بودن پوچ بودن و حال به هم زنی به خودم دارم میدونم دارم ناشکری میکنم چون حداقل سالمم پدر مادر خوبی دارم ولی هیچ امیدی به زندگی ندارم از هیچی لذت نمیبرم احساس خلا مطلق دارم
حتی میدونم نوشتنمم اینجا کمکی نمیکنه ولی خیلی وقته انگار آگاهیمو نسبت به همه چی از دست دادم ....
منم منم
منم
ای فلک گر من نمیزادی اجاقت کور بود
دیگه دیره باید قبل به دنیا اومدن بهش فکر میکردی
پس دقیقا منی
منم از اول نباید میومدم توی این دنیا
همش فقر همش تحقیر همش تنهایی
حالام دوس دارم از دست شوهرم و بچم و آدما فرار کنم برم توب قار
تنها نیستی!
منم
چقدر تو منی
آنقدر روحیم خستس که حتی بهشتم نمیخوام
دوست دارم جوری از بین برم که انگار هیچوقت نبودم
قدیم احساس خوشحالی رو واقعی حس میکردم و میگفتم اگه این روزام‌سپری کنم و بالاخره سنم به سال رفتن برسه اونجا شاید خوشحالی ابدی منتظرم باشه اما الان خیلی وقته خوشحالی ریشه ای اون حس مثبت بچگی که حتی نمیدونم واقعا اسمش خوشحالی بود یا چی رو حس نکردم و دقیقا نمیدونم واسه اون دنیا باید به چی دل خوش کنم چون تعریفی از خوشی دیگه واسم وجود نداره انگار در عین ظاهر بی غم باطنم خیلی وقته کرم خورده شده....
