رفته بودم مشهد تنهایی دلم نمی خاست برگردم به خونه خودم

از یه سنی به بعد زندگی کردن با خانواده اسون نیست حتی اگر همه نرمال باشن 

اما عرف ومشکلات مالی باعث میشه همه به رور زیر یک سقف بمونن و اعصاب همو سوهان بکشن 

خیلی از خودم بدم میاد، از بی عرضگیم، از بدشانس بودنم. 

دلم نمیخواد به همکلاسی دانشگام حسادت کنم، اما بدجور دارم بهش غبطه میخورم. چیزایی که من آرزومه رو اون راحت داره . خیلی راحت بهشون میرسه خیییلی

واقعا عجیبه! من تلاشم بیشتره اما...همش گره، گره، گره

مثلا چه چیزایی 

مگه چند سالتونه 

دلم میخواد مستقل بشم از خونه یرم،،منم دیگه نمیتونم خونوادمو تحمل کنم، نزذیک ۳۰ سالمم شده و هنوز هیچ غلطی نکردم

اون باباش براش ماشین خریده بود،،من پول کرایه رفت و آمدمم نداشتم همش دنبال اتوبوس در حال دویدن بودم. صبح زود ساعت ۶ صبح میزدم بیرون تا ۹ شب میرسیدم خونه. کلی درس خوندم جزو نفرات برتر دانشگاه، ارشدو میتونستم برم تهران اما خونوادم نذاشتن چون پولی نداشتن و تعصبی بودن. اون تا ارشدمونو گرفتیم راحت با اولین آزمونی که داد توی بانک مشغول به کار شد(یکم خونده بود )

اما من سه ساله دارم آزمونای مختلف رو شرکت میکنم هیچ، البته انرژیم ندارم که خوب بخونم قال قضیه رو بکنم. 

پایان ناممو به زور تموم کردم بقیه دادن بیرون براشون نوشتن. مقالشونو تحویل دادن، اما من ناامید شدم حتی مقاله هم ننوشتم. اون کنکور دکترا رو شرکت کرده اما من ....