یهو ب خودت میای میبینی از ۱۰۰ درصد ۱۰۰۰ درصد تلاش کردی تا به دستش بیاری
بعد میبینی اخرش ب دست کسی میرسه ک واقعن هیچ تلاش مضاعفی مثل ت نکرده
بعد یهو خالی میکنی
خیره میشی ساعت ها
ب خودت میای میبینی این حق ت نیست
میبنی ت کل دنیا بی عدالتی از مدل نگاه ماها موج میزنه
بعد اینقدر حس خفگی بهت دست میده ک میخوای بری به گوشه گوشه دیگ این زندگی نگاه کنی تا شاید ی چیز داشته باشی ارومت کنه
اما میبنی ت ادم بدشانس کل روزگارت بودی
همون ادمی ک موش ازمایشگاهی قانون های نانوشته روزگار شد
عامو ول من کم نمیارم
بچرخ بازم
من استاد اینم ک سرم گیج نره...
