چون شوهرم راه دور کارمیره همیشه خودم وبچه هام خونه تنها هستیم تنها جایی که میرم خونه مادرم هست
این تنها بودن خونه خودمو باهیچی عوض نمیکنم کلا یجورایی عاشق این تنهایی شدم طوریکه حتی اگه کسی بیاد خونم فقط خداخدا میکنم زودتر بره
خودم ازصمیم قلب دوست ندارم باهیچکس رفت وامد کنم چون همیشه یه رفتاریا حرکت ازشون میبینم که اعصابم بهم میریزه وتا چندوقت میخوام به حرف یارفتارشون فکرکنم
به نظرتون ایا این رفتار من غیرنرماله که دلم نمیخواد باکسی رفت وامد کنم وهمش دوست دارم خودم وبچه هام تنها باشیم
زن دایی منم مثل شماست
هر کسی ی روحیاتی داره
حالا من همیشه غصه ادم های تنها و کم حرف رو میخورم
بستگی داره فامیلت سمی هستن یا نه؟
بنظرم کار درستی نیست برای بچه‌ها ولی منم ارتباط گرفتن رو دوست ندارم،
مثل منی
نمیدونم عادیه یا نه ولی درکت میکنم
این یه رفتار ذاتی هستش من از 15 سالگی لا پدر مادرم مهمونی نمیرفتم کلا خوشم از رفت و آمد نمیاد, هر چی کمتر با فامیل ارتباط داشته باشی حالت خوب تره به نظرم
اتفاقا کم حرف هم هستم خودم حس میکنم روحیم حساسه چون خودم خیلی حواسم به حرفام یا رفتارم هست که طرف مقابلمو ناراحت نکنم ولی بقیه اینطور نیستن هرحرف ورفتاری روانجام میدن واصلا براشون مهم نیست که حالا توناراحت میشی یا نه یا اینکه اصلا انگارکارشون ازقصد هست که ناراحتت کنن
مهم خودتی ک احساس رضایت داری
ببین یه سری جمعها رودوس دارم مثلا موقعهایی که همه دور هم جمعیم ازخاطراتمون تعریف میکنیم میگیم میخندیمو دوس دارم ولی به سری جاها هم هست که مثلا یه نفردوس داره حرصتو دربیاره حرفهای بامنظور میزنه رفتارای مسخره میکنه که اونجاهمه متوجه میشن طرف منظورش باتویه ازون جمعا متنفرم
