ببین من به نگه داشتن و ترمیم یه رابطه اونم وقتی ازدواج دائم باشه خیلی معتقدم و اصولا هر مردی عیب های خودش رو داره. با اونی که هستی مسیر رو ادامه بدی و تلاش کنی بهتره تا طلاق بگیری. (مگر همسر آدم عیب بزرگی داشته باشه که نشه باهاش ادامه داد مثلا اعتیادی که تهدید جانی بیاره)
اگر زن بخواد جدا بشه میتونه بلند شه بره دادگاه و این حرفا
ولی اگر قصدش ادامه دادنه معمولا با پزشکی قانونی و دادگاه رفتن و این بحثا فقط دامنه تنش رو زیاد میکنه. من نمیگم حقش رو نگیره ولی نقره داغ کردن و حفظ عزت باور کن تو دادگاه رفتن نیست. اتفاقا اولین قدمی که به سمت علنی کردن مشکلات ورمیداری خودت رو از پایه بی آبرو میکنی.
دیگران میان وسط. با اومدنشون بین زن و شوهر فاصله میفته.
اول اینکه آدم نباید خونه ش رو تحت هیچ شرایطی ترک کنه. حتی اگر همسر میگه برو بیرون باید بگه این شما هستی که اگر تمایلی نداری باید خونه جدا بگیری و جدا زندگی کنی چون به لحاظ قانونی من همسر شما هستم و باید برام خونه تهیه کنی منم خیال نکن از حقم میگذرم. این خونه مال منه در هرحال.
(میتونی پیاز داغشم زیاد کنی، یعنی هم شاخ و شونه میکشی هم زندگیت رو ترک نمیکنی)
جدایی زن و شوهر، حین قهر، حتی به مدت یک شب، باعث میشه هرچی نیروی منفی تو این عالم هست دست به دست هم بدن بلکه اختلاف بیشتر بشه. برا همینم پیامبر اینقدر امر کردن زن و شوهر محل خوابشون حتما کنار هم باشه تحت هر شرایطی.
بعد شما فکر کردی با دادگاه رفتن و اینا، اختلافات رو میشه حل کرد
فقط و فقط دو نفر این مشکلات رو حل میکنن. خودت و شوهرت
از واسطه فرستادن و این چرت پرتا دست بردار.