در سالی که همه مردان ایران در راه پاسداری از اب و خاک و ناموس و ایین نیاکانی به جلوی تازیان دیوانه، کشته می شدند تو گویی یگر مردی باقی نمیانده بود و زنان ناچار به نگهبانی از اب و خاک این مرز و بوم بودند. در این میان دژی(قلعه ای) بود که بعدها در زبان تازی به دژ امراه (قلعه زنان) معروف شد. در این دژ کودکان پیر مردان و پیرزنان و زنان مانده بودند و سرکرده انان دختر دلیر ایرانی به نام کسیا بود
در همین گیر و دار به دستور خلیفه تازی(عمر) خالدبن ولید گجسته به این دژ یورش برد. زمانی که خالد بدانجا رسید و اگاه شد همه ساکنان این دژ زنان و کودکان و سالخوردگان میباشند خرسند شد از اینکه این یورش به زودی و اسانی با غنائم و اسیران و کنیزان(زنان زیبا رو) پایان پذیرد و او به زودی نزد خلیفه باز خواهد گشت ولی جریان به گونه ای دیگر رخ داد.
