هیچ انگیزه ای ندارم،حس میکنم از همه افتادم عقب
عاشق شدم ولی عشق رو تجربه نکردم عشق رو زندگی نکردم
این حسرتش تا قیامت با منه فقط البته بگم تعریف من از عشق بوس و بغل نیست ۰ عشق پاک روحی و قلبی ن نفسی
اتیسم بچم
بیماری روح و اعتیاد پدرم و جو متشنج و پر از استرسی که توش بزرگ شدم
ولی راضیم به رضای خدا
درواقع فقط خدا و‌ائمه موندن برام
وای مثل من وای مثل من
تو هر اتفاق مثبت و خوبی که تو زندگی من بیوفته حضور دارن و خودشونو سهیم میکنن، گرفتاری ها وبی پولی و دعاهاتون بد بختیاشو ن شوهر من و خبر میکنن و دخالت میدن ، و زندگی من میوفته تو تنش ،خوشی هاشن واسه خودشونو بی‌احترامی و کم محلی هم میکنن
سلام عزیزم
نمی‌دونم چرا این تاپیک رو زدی
احتمال میدم حال روحیتون خوب نیست یا شرایط سختی رو سپری کردید
همه ما در زندگی چالش های رو داریم یا قبلاً داشتیم
زندگی همینه، سیاه و سپید
امیدوارم همیشه حس خوبی داشته باشید
حس شعف همراه با آرامش
باید براش تلاش کرد
خب قبول دارم گاهی هم شرایط به نفع ما نیست و یا اثر اطرافیان زیاده
ولی اگر میتونید راهی پیدا کنید
باید شاد بود
چاره ای نیست
و گرنه سخت میگذره
طلاق پدر و مادر
و بی درک بودن جفت شون
انتخاب همسر استرس (ولی صادقانه بخوام بگم جز همسرم مورد دیگه ای هم نبود والا من انتخاب کنم)
نداشتن رابطه با جنس مخالفی که دوسش داشته باشم
بیماریم
مادر شوهر و خواهر شوهرم کلا آدمای لجباز و بی منطقی هستند ، کلا دوست دارند هر جور شده منو اذیت کنند نمی دونم چه کرمیه، از شوهرم توقعات بالا دارند، مادرشوهرش چون بیماری قلبی داره مدام از این قضیه برا سواستفاده از شوهرم استفاده می کنه ، شوهرم بیش از حد دلسوزیشون را می کنه، به خدا من یه آدم افسرده شدم ، خیلی باهاش حرف زدم اما فایده نداره
ضعیفی چشمم ک درمان نداره
مشکلم دستم
محل زندگیم
زود ازدواج کردنم ک باعث شد چیزی از جوونی نفهمم
من مشکلات زیاد داشتم با همشون کنار اومدم
از وقتی مادرم به رحمت خدا رفت دیگه هیچ برام رنگ نداره
موافقم باهات
ولی برعکسه
دقیقا کساییکه شرایط و در ک و آگاهی بالایی دارن بچه دار نمیشن یا تعداد کم میارن ولی هرچی فقیر و بدبخت و بی سواده بچه زیاد میاره بدبختش میکنه نه محبتی نه تربیتی نه پولی نه حمایتی کشیدم ک میگم هرکی همگارد میگیره دچار جهل و تعصب بی مورده
