خاطره دومین زایمان طبیعی من

شوهرم خواب بود با داد و بیداد بیدارش کردم اونم خیلی تعجب کرد ولی دیگه زود به خودش اومد و گفت من باهات همراهم و...

منم همش گریه میکردم قصدم ناشکری نبود خدا من رو ببخشه.

ولی واقعا شوک زده بودم.

یه دو سه روزی اخر هفته گذشت و شوهرم میخواست بره سرکار و دید من واقعا حال روحی خوبی ندارم.

قبلش هم ازش خواهش کرده بودم که فعلا این جریان رو به کسی نگه انگار که اول کمی برای خودم زمان لازم داشتم.

اما اون روز گفت من تو رو با این حال نمیتونم ول کنم و برم و میرم به مامانت میگم.

هر چی گفتم نگو کار خودش رو کرد و مادرم رو که دو طبقه بالاتر از ماست صدا زد و بهش گفت که فلانی بارداره.

بنده خدا مامانم هم واقعا شوکه شد ولی زود خودش رو جمع و جور کرد و گفت الهی شکر.البته زیر پوستی دو سه تا حرف هم بارم کرد.

دیگه روزها گذشت و افتادیم تو مسیر بارداری.

با یه بچه کوچک که بهش شیر هم میدادم و شیرش رو قطع نکرده بودم.

دکتر هم نرفتم حتی. انگار که یا نمیخواستم قبول کنم اون اوایلش یا بنظرم هنوز زود بود.

ضمنا میخواستیم بریم پیاده روی اربعین. بعد اینکه بیبی چک رو استفاده کردم و دیدم مثبته پیاده روی رو هم رفتم و تقریبا کل مسیر رو هم پیاده رفتم.قبل از اون هم مادرم که دید خیلی داغانم یه چند روزی زنونه با هم رفتیم خونه خالم شهرستان و البته کلی قسم و آیه اش دادم که به کسی نگه.

وقتی از مسافرت برگشتم زنگ زدم سونوگرافی که ببینم بدون نسخه پزشک هم سونو انجام میدن یا نه.

با خودم فکر کردم برم ببینم اصلا قلب بچه تشکیل شده یا نه

اصلا من واقعا باردارم؟چون هیچ کدوم از علایم بارداری که سر پسرم داشتم رو نداشتم نه تهوع نه چیزی حالمم خوب بود طوری که به شک افتادم اصلا باردار باشم.

ازمایش هم اون وسطا دادم یادم نیست کی ولی کلا تو هر مرحله هی میگفتم شاید باردار نباشم.

رفتم سونوگرافی و صدای قلبش رو شنیدم.

با اینکه معتقدم خدا صلاح همه چی رو بهتر از ما میدونه ولی باز هم گاها یه حالت ناباوری ای داشتم.

تقریبا تا سه ماه حالمم خوب بود ولی از ماه دوم، سوم به بعد حالت تهوع و ویار شدیدی پیدا کردم که تا روز زایمان هم ادامه داشت و هر چی هم از بارداریم میگذشت شیر دادن به پسرم برام سخت تر میشد و سرگیجه های شدید میگرفتم از اون طرف هم دلم نمیومد بهش شیر ندم چون نه شیشه میگرفت نه پستونک نه کوچکترین علاقه ای به شیرخشک داشت.

تقریبا تا ماه پنجم،ششم بارداری به پسرم شیر دادم. که میشد تا ۱۴ ماهگی اش. 

البته دکتر خودم هم میگفت منعی نداره.

تقریبا همون حدودای سه ماهگی به خانواده همسرم گفتم.

و تا جای ممکن دلم نمیخواست هیچکس بدونه.

حتی به برادر های خودم هم هنینطور و اگه دست من بود شاید تا اخرش هم نمیگفتم ب کسی.

دوباره دکتری که سر پسرم پیشش رفته بودم رو انتخاب کردم.

و فکر میکنم بعد از غربالگری اول یا همون موقع ها بود که رفتم برای اولین بار دکتر.

زایمان قبلیم فوق العاده سخت بود و واقعا از زایمان طبیعی میترسیدم از طرفی هم میگفتم من که یکبار مسیرش رو طی کردم چرا دوباره برم سراغ مسیر جدید سزارین.

دکترمم فقط اصرار به طبیعی داره و از معروف های این زایمان توی تهرانه.

خلاصه که سعی میکردم کلا به زایمان فکر نکنم.

از اون طرف با یه مدرسه قرارداد بسته بودم برای سال جدید و قرار بود هفته ای دو روز که میرم کلاس مامانم پسرمو‌ نگه داره.

کلی هم سر حقوق و بیمه و...باهاشون چک و چونه زده بودم و هی گفته بودم نمیام و دستمزدمو برده بودن بالا که قبول کنم برم.

وقتی فهمیدم باردارم زنگ زدم واقعا کنسلش کنم چون دیدم فروردین زایمانمه و بچه های مردم میمونن ول معطل.

اما ناظم مدرسه گفت نه بیا تا همون موقع.

و هفته ای دو روز هم میرفتم مدرسه‌.