تجربیات من از مسیر iui تا ivf

دومینiui

آبان ماه بسیار بسیار بدی رو پشت سر گذاشتم . اما چون مصمم بودم مجددا به دکتر مراجعه کردم . کسی که روز اول بهم گفت برای شما iui صد در صد جواب میده حالا روبروم نشسته بود و تو چشمام نگاه میکرد و میگفت امکان موفقیت فقط 20%. تنها چیزی که اون زمان آرومم میکرد توکل به خدا و اراده ای بود که داشتم و در تمام لحظات زیر لب زمزمه میکردم : ( هر چه دلم خواست نه آن میشود ، آنچه خدا خواست همان میشود ). من دوست داشتم مجددا در این دوره iui تکرار بشه ولی دکتر معتقد بود به خودم حداقل یک ماه زمان بدم . شروع کردم به مطالعه در مورد فیزیولوژی بدن انسان به خصوص در مورد لگن . با تمرینات کیگل از قبل آشنا بودم ولی واقعا نمیدونستم به چه دردی می خورن . شروع کردم به تمرین اولین و ابتدایی ترین دستور کیگل یعنی انقباض عضلات لگن و تنفس . آذر ماه مجددا به پزشک مراجعه کردم و سیکل iui شروع شد . داروها تماما به همون صورت بود با این تفاوت که اینبار در سونو هیچ دردی نداشتم و حتی قرار شد روز 12 معاینه بشم . برای منی که خوابیدن روی اون تخت فوبیا بود اینبار راحت تر کنار اومدم . بر خلاف تصورم معاینه دردی نداشت . بیشتر ناخوشایند بود . بعد از معاینه دکتر اعلام کرد که اینبار نیازی به بیهوشی ندارم . طبق قرار در روز مشخص شده رفتیم بیمارستان . البته اینبار اشتباهات دفعه قبل رو تکرار نکردم . ساعت 11 رفتیم .. بلافاصله همسرم آزمایش داد و سریع از بیمارستان خارج شدیم .همسرم رفت سرکار و من ساعت 2 تنها رفتم بیمارستان . متاسفانه حضور همسرم هم عصبیم میکرد و به خاطر همین ازش خواهش کردم کنارم نباشه . ساعت 2 برگشتم بیمارستان . ساعت 2:45 دقیقه دکتر اومد و من برای بار دوم وارد اون اتاق شدم . به محض ورود باز رفتارم عوض شد . انگار کنترل اعصابم رو از دست داده بود . یه بسم الله گفتم و شروع شد . درد داشت . حداقل برای من درد داشت . دکتر رو اذیت کردم . شاید کاری که باید در یک دقیقه تموم میشد 10 دقیقه طول کشید . اما راستش خوشحال بودم . خوشحال بودم که به ترسم غلبه کردم. و یک تفاوت دیگه ای با iui اول برام داشت . در مرتبه اول از همون روز رو ابرها سیر میکردم و صد در صد معتقد بودم جواب مثبته ولی اینبار خودم رو در اختیار سرنوشت قرار داده بودم . دعا میکردم مثبت باشه ولی اصراری در کار نبود .

روزهای انتظار 2

مجددا 14 روز کذایی شروع شد . باز تنها داروی مصرفی سیکلوژست بود . اینبار آرومتر از قبل بودم . حداقل خودم رو بی خیال نشون میدادم . به جریان طبیعی زندگی برگشته بودم و این خوب بود . روز 12 باز وسوسه شدم و بی بی چک استفاده کردم که منفی بود . و روز چهارده قبل از انجام آزمایش عادت ماهیانه سر زمانش بهم خبر منفی بودن رو داد . به تمام معنا شکستم . نمیدونم چطور 14 روز نقش بازی کرده بودم . گریه هایی میکردم بی دلیل . چنان بهانه گیر شده بودم که کسی جرات نزدیک شدن بهم رو نداشت . در تنهایی خودم غرق شدم . اینبار تصمیم خودم رو گرفته بودم .IVF .هیچ وقت فکر نمیکردم که مسیر زندگیم از اینجاها بگذره . دی ماه بود که با شکست دوباره رفتم دکتر.

یک تصمیم مهم

من از شهریور ماه به این دکتر مراجعه کرده بودم و حالا دی ماه بود و من هنوز موفق نشده بودم . نیاز به یک تجدید نظر داشتیم . تصمیم مبنی بر مراجعه به پزشک دیگه و یا ادامه به همین دکتر. من در این هشت سال به پزشک های زیادی در بیمارستان های خصوصی و یا مطب هاشون مراجعه کردم . ویزت های بالایی پرداخت کرده بودم و حالا در این شرایط می تونستم یک مقایسه اجمالی در موردشون انجام بدم . تا شهریور ماه پیش هیچ پزشکی دوبار مراجعه نکرده بودم . رفتار زشت ، متلک هایی که بهم مینداختند ، حرف های زشتی که میزدند ، وقتی که برای بیمار اختصاص نمیدادند ، ویزیت همزمان چندتا بیمار باهم و هر چی اخلاق حرفه ای زشت بود رو دیده بودم .. اما این خانم دکتر کاملا متفاوت با همه اونا بود .در یک کلام رفتار حرفه ای پسندیده ای با بیمارش داشت . خیلی سریع میتونست ارتباط برقرار کنه . برات وقت کافی میذاشت . راهنمایی میکرد . تنها مشکلی که باهاش داشتم عدم موفقیت IUI هام بود که وقتی منطقی نگاه کردم دیدم ربطی به ایشون نداره . نظارت ها و درمان تا زمانی که به ایشون مربوط بود به بهترین شکل ممکنه انجام میگرفت . اینکه درون بدن من چه میگذشت ربطی به کار ایشون و یا کوتاهی ایشون در درمان نداشت . بعد از صحبت با همسرم تصمیم بر این شد که با همین دکتر ادامه بدم .

دی ماه مجددا مراجعه کردم و اینبار خودم پیشنهاد IVF رو دادم . بهم گفت از نظر من شما دو تا انسان سالم هستید به خودتون زمان بدید و سعی کنید مشکل رو بدون دخالت پزشکی حل کنید . اما خب تصمیم گیرنده ما بودیم . داروها رو نوشت و گفت هر وقت خواستی شروع کنی روز دوم عادت ماهیانه بیا تا بهت توضیح بدم . اما سعی کیند چندماه به خودتون زمان بدید . حالا ما بودیم و یک نسخه . تصمیم گرفتیم به حرفش گوش بدیم و کمی به خودمون زمان بدیم و در صورت نیاز به انجام IVF اون رو به فروردین ماه موکول کردیم . اسفند ماه به فکر خرید داروها افتادیم . تقریبا میدونستم داروهایی هست که سخت میشه پیدا کرد . داروها شامل پن گونال و ستروتاید و اینوفولیک بودند . تقریبا یک روز ازم زمان گرفت. لیست داروخانه های تک نسخه ای رو از اینترنت پیدا کردم و شروع کردم به تماس گرفتن . اکثرا نداشتند و یا فقط ستروتاید رو داشتند . در جستجوهام در اینترنت بود که با سامانه دارویی 1490 آشنا شدم . تماس گرفتم و اسم دارو رو گفتم و اونا بهم داروخانه هایی که دارو رو داشتند پیامک کردند . کارم راحتتر شده بود . با اولین داروخانه که در تهرانپارس بود و اگر اشتباه نکنم داروخانه دکتر حکیمی نیا بود تماس گرفتم و اعلام کردند که پن گونال 300 رو دارند . دکتر به من 900 تجویز کرده بود . بهم پیشنهاد داد که برم و نسخه جدید بگیرم که ستروتاید و گونال رو از هم جدا کنه و به جای 900 بهم 300 تجویز کنه . همون روز اینکار رو انجام دادم . و رفتم و خیلی سریع 7 عدد گونال 300 و اینوفولیک رو با قیمت 702 هزار تومان گرفتم . اینوفولیک آزاد بود ولی 7 تا گونال رو بیمه برام تایید کرد . حالا مونده بود ستروتاید . برای ستروتاید هم به داروخانه بیمارستان لاله مراجعه کردم و 5 تا ستروتاید رو خریدم . البته فقط 4 تاش رو بیمه تایید کرد و یکیش رو آزاد تهیه کردم . در کل به این هم 110 هزار تومان پول دادم . حالا خیالم بابت داروها راحت بود. موضوعی که متوجه شدم تفاوت داروخانه ها در گرفتن تاییدیه بیمه بود . برای مثال یکی از داروخانه ها بهم گفت که فقط میتونه یکی از ستروتایدها رو تاییدیه بگیره و بقیه رو باید آزاد تهیه کنی. و جای دیگه هم گفت فقط سه تا با تاییدیه مجاز به پرداخته و بقیه باید آزاد خریداری بشه . به هر حال داروها بر خلاف تصورم در یک روز تهیه شد و به داخل یخچال منتقل گردید. تنها چیزی که بشدت اذیتم میکرد نگاه کردن به داخل یخچال بود . چقدر سخته که سرنوشت انسان داخل کشوی یخچالش باشه .

شروع ivf

شانزدهم فروردین برای من روز مهمی بود . اول وقت با کلی امید و آرزو به مطب مراجعه کردم . از قبل بهم گفته بود که یکی از گونال ها رو با خودم ببره .مثل همیشه سونو شدم ولی یک کیست 15 میلی مشاهده شد . به خاطر همین این دوره رو از دست دادم . اما خب در مورد پن و نحوه تزریقش بهم توضیح داد و گفت ماه آینده روز دوم بیا . مجددا روز شمار شروع شد . واقعا نمیدونستم باید چیکار کنم که کیست از بین بره .

در اون یک ماه شروع کردم به مطاله و خوندن خاطرات افرادی که IVF و میکرو انجام داده بودند . کارهایی که کرده بودند و حتی مواد غذایی که خورده بودند . با روش های طب سنتی و بادکش درمانی و پیاز درمانی آشنا شدم . اما خب برای من هیچ کدوم از این روش ها و دستورالعمل ها موجه جلوه نمیکرد . معتقد بودم پزشکی که بیش از 10سال در این زمینه مطالعه داشته و مطالعه داره در صورت نیاز خودش نکات رو بهم گوشزد میکنه . شروع کردم به ورزش . هر زمان که وقت خالی داشتم بدنسازی کار میکردم و استخر میرفتم . به دندانپزشک مراجعه کردم و دندون هام رو درست کردم . در یک کلام بی خیال بودم و بشدت درگیر کار خودم . تا اینکه زمان مورد نظر رسید . وقتی رو تخت برای سونو دراز کشیدم تنها چیزی که آرزو کردم این بود که از کیست خبری نباشه و چقدر دلنشین بود زمانی که دکتر گفت میتونیم سیکل رو شروع کنیم . قرار کار به این صورت شد . تزریق روزانه 150 واحد گونال دور ناف تا شش روز و بعد مراجعه به پزشک برای بررسی. مجددا نحوه تزریق رو بهم توضیح داد و ازم خواست که ترس رو کنار بزارم و خودم بزنم . روز اول به درمانگاه رفتم و تزریق انجام شد هیچ دردی نداشت . روز دوم مجددا رفتم به همون درمانگاه و خانم دیگه تزریق رو انجام داد که نمیدونم چرا اشکم در اومد . فکر کنم تمام مشکلاتش رو سر من خالی کرد . روز سوم به ناچار خودم زدم . واقعا هیچ دردی نداشت . حتی دلم برای پول هایی که بابت ترس بی خود خودم هزینه کرده بودم سوخت . روز هفتم به مطب مراجعه کردم . سونو شدم گفت سایزشون کوچیکه . تعدادشون هم در راست بیشتر از چپ بود . قرار شد از همان شب ستروتاید رو تزریق کنم و گونال هم به روزی 75 واحد تغییر کرد . همون روز هم خودش اولین ستروتاید رو بهم زد که درد نداشت . در ضمن سه تا هم HMG بهم داد که باید عضلانی از روز بعد تزریق میکردم . یعنی چهار روز بعد باید مجددا مراجعه میکردم . چهار روز گذشت و در مراجعه و سونوی آخر زمان عمل پانکچر مشخص شد . طی صحبت ها دکتر هشدار دادند که اگر تعداد تخمک ها بالای 17 تا برسه انتقال انجام نمیدن و میوفته برای سه ماه بعد . ساعت 2 نیمه شب آمپول ovitrelle رو زدم و 36 ساعت بعد به بیمارستان مراجعه کردیم . مثل همیشه شلوغ . تا ساعت یک آزمایش همسرم و مشاوره من انجام شد و طبق قرار قبل همسرم رفت سرکار و من رفتم نماز خوندم و برگشتم . تنها چیزی که باز اذیتم میکرد صحبت های مراجعین بود . از نظر من مشکلات افرادی که به این مراکز مراجعه میکنند با هم متفاوته . علاقه مند بودن به شنیدن مشکلات و حرف کشیدن از افراد فقط جنبه خاله زنکی داره . پیشنهاد روش ها و درمان ها با هم متفاوته چون عملکرد جسمی هر فردی با دیگران فرق میکنه . صحبت کردن و قضاوت در مورد پزشک ها در این جور مکان ها بدور از اخلاق حرفه ایه . اینکه من نتیجه نگرفتم دلیل بر بد بودن پزشک نیست . یادمون باشه اینجور مکان ها سکوت کنیم . مراقبه کنیم . چیزیهایی که حالمون رو خوب میکنه انجام بدیم . من کتاب میخوندم ، چون حالم رو خوب میکنه ، همدیگر رو از عمل و نحوه و روند درمان نترسونیم . خانمی برای انتقال اومده بود .اونقدر از درد پانکچر گفت که ترس وجودم رو برداشت . در ضمن برای ivf انجام آزمایش ایدز و هپاتیت الزامی بود که ما قبلا انجام داده بودیم و نتیجه اش دستمون بود . ساعت 2 داخل بخش شدم . ساعت 2:30 دکتر اومد . بیهوشی 5 دقیقه بود. ساعت 3 چشمام رو باز کردم اما فکر کنم قبلش هم هشیار بودم . چون صدای دکتر رو شنیدم که بهم گفت با مطب تماس بگیر . درد داشتم . البته فقط کمی که در کمتر از یک دقیقه بصورت کامل رفع شد . به سرعت از حالت خوابیده به نشسته تغییر وضعیت دادم و فکر کنم نزدیک 10 لیوان آب خوردم . نیم ساعتی منتظر شدم که سرمم تموم بشه . بلاخره ساعت 3:30 اومدم بیرون . موقع بیرون اومدن یادم افتاد و پرسیدم چند تا تخمک داشتم که گفتند سی تا و چون زیاد بوده دکتر گفته انتقال نمیدم . چهارشنبه بیا برای فریز جنین ها . عدد سی خوشحال کننده بود ولی الباقی حرفاشون تلخ . سر حال بودم . بطوری که سه طبقه رو از پله ها اومدم پایین و حتی ماشین نگرفتم و با تاکسی مراجعه کردم به مطب . دکتر تعداد رو میدونست . گفت سه ماه دیگه بیا ، الان هم غذاهای حاوی پروتین مصرف کن . ازش تشکر کردم و برگشتم خونه . طبق صحبت هایی که اونجا از افرادی که قبلا پانکچر کرده بودند شنیده بودم منتظر دردهای کشنده شدم . پنج لیوان دوغ خوردم و کمی خوابیدم . ساعت 8 بیدار شدم خبری از درد نبود . فقط چند قطره خون دیدم که اون هم کاملا طبیعی به نظر میرسید و تمام شد .خیلی دوست داشتم انتقال داشته باشم اما عقل حکم میکنه از حرف کسی که تجربه و علم اینکار رو داره حرف شنوی کنم .

در ضمن من هیچ ماده غذایی خاصی برای اینکار ها نخوردم . خیلی جاها خونده بودم که باید گرمی جات خورد .اما واقعیت چون شروع سیکل من با مراجعاتم به دندانپزشک شروع شد من حتی قادر به خوردن غذای معمولی نبودم . دندون هام اونقدر حساس بودند که آب رو هم فقط با نی میتونستم بخورم . فکر کنم سه بار فقط استانبولی خوردم و الباقی آب هندوانه و آبدوغ خیار و پوره سیب زمینی. همچنین روند درمانی ما رو کسی مطلع نبود و همین باعث آرامش بیشتر ما بود

هزینه عمل پانکچر با یک نوبت انتقال شد 3500000

جنین های حاصله

دو روز بعد نتیجه عمل مشخص شد . متاسفانه خیلی از جنین های احتمالی رو از دست دادیم . مشاور بیمارستان توضیح داد که از سی تخمک بدست آمده 8 تا ضعیف بودند ، از 22 تا تخمک باقی مونده ، 12 تا از جنین های تشکیل شده به خاطر کیفیت ضعیف (ا.س.پ.ر.م) از بین رفتند و فقط 10 تا جنین مونده که اونا رو هم فریز کردند هزینه فریز هم شد 700 هزار تومان. مجددا اونجا ازشون درخواست کردم که انتقال رو انجام بدن که گفتند :خانم شما هایپر شدی. خطرناکه . طبق چیزی که دکتر گفته برو سه ماه دیگه . از لحاظ جسمی هم خدا رو شکر مشکلی نداشتم . ولی از لحاظ روحی کاملا بهم ریخته بودم

روزهای انتظار 3

الان در روزهای انتظار به سر میبرم . شدم شبیه مادری که از جگر گوشه هاش دور افتاده . نمی دونم شاید خنده دار باشه احساسی به چیزی که ندیدی داشته باشی اما من واقعا دلتنگم . راه میرم ، میخندم ، حرف میزنم ، کار میکنم در یک کلمه شاید عادی به نظر میرسم ولی تمام فکرم مشغوله . مشغول اول شهریوری که باید برم و خودم رو به خدا بسپرم و حتی شده برای چند روز مادر بشم . التماس دعای فراوان در این روزهای پر برکت و در ماه مهمانی خدا از همگی دارم

اگر شما هم تجربه ای دارید از روند اینکار بیان کنید . شاید روزی یکی مثل خودمون در لابلای صفحات وب دنبال راهکاری یا مطلبی برای آرامش فکرش بگرده .این راه هزینه های زیادی داره . هزینه های مالی یک طرف ، هزینه روحی و روانیش یک طرف. شاید نتونیم در تامین هزینه های مالی به هم کمک کنیم ولی با راهنمایی و ثبت اطلاعات و حتی خاطراتمون شاید بتونیم التیام بخش اون قسمت از هزینه های روحی باشیم . در ضمن اگر کسی انتقال انجام داده لطفا در مورد نحوه انتقال هم توضیح بده . اینکه انتقال مثل iui و یا مثل معاینه میمونه رو خودم میدونم . حس انتقال رو میخوام بدونم چه شکلیه ؟؟؟

ادامه پست بنا به زمان انجام به ترتیب در صفحات 11 و 12 

شاپرک جان خدا پسرت رو حفظ کنه و زندگیت رو هر روز شیرین تر از قبل 

موقع انتقال سونو هم میکنند ؟ شکمی یا واژینال؟

در ضمن اندازه گیری عمق رحم چیه؟ چطوری اندازه میگیرند و برای چی اینکار رو میکنند؟