سلام خوشگلا
نفری یه شعر بگین کیف کنیم
شانه ات را دیر اوردی سرم را باد برد
خشت خشت و آجر آجر پیکرم را باد برد
من بلوط پیر بودم پای یک کوه بلند
نیمم اتش سوخت و نیم دیگرم را باد برد
از غزل هایم فقط خاکستری مانده به جا
بیت های روشن و شعله ورم را باد برد
با همین نیمه همین معمولی ساده بساز
دیر کردی نیمه عاشق ترم را باد برد
بال کوبیدم قفس را بشکنم عمرم گذشت
وا نشد بدتر از آن بال و پرم را باد برد .
هعییی اسی این شعری ک نوشتی من باهاش خاطره دارم🥲🥲🥲🥲
اهویی دارم خوشگل
فرار کرده ز دستم
دوریش برایم مشکل
کاشکی اونو می بستم ،کاشکی اونو می بستم
چشم من چشم تو را دید ولی دیده نشد
من همانم ک پسندید و پسندیده نشد
عاشقت بودمو این را به هزاران ترفند
سعی کردم ک بفهمانم و فهمانده نشد
در خیالات خودم در زیر بارانی که نیست
می رسم با تو به خانه،از خیابانی که نیست
می نشینی روبه رویم خستگی در میکنی
چای می ریزم برایت توی فنجانی که نیست
باز میخندی و میپرسی که حالت بهتر است؟
باز میخندم که خیلی...!گرچه میدانی که نیست
شعر میخوانم برایت واژه ها گل می کنند
یاس و مریم می گذارم توی گلدانی که نیست
چشم می دوزم به چشمت،می شود آیا کمی
دست هایم را بگیری بین دستانی که نیست؟
وقت رفتن می شود با بغض می گویم نرو
پشت پایت اشک می ریزم در ایوانی که نیست
میروی و خانه لبریز از نبودت میشود
باز تنها میشوم با یاد مهمانی که نیست
رفته ای و بعد تو این کار هر روز من است
باور اینکه نباشی کار آسانی که نیست
چه شعر زیبایی از کی هس؟؟
.من و تو آن دو خطیـم آری، موازیان به ناچاریكه هردو باورمان ز آغـاز، به یكدگــر نرسیدن بود ...اگرچه هیچ گل مرده، دوباره زنده نشد امّا بهار در گل شیپـوری، مدام گرم دمیدن بودچه سرنوشـت غم‌انگیزی، كه كرم كوچك ابریشمتمام عمر قفس می‌بافت، ولی به فكر پریدن بود.
سلطان قلبم تو هستی،تو هستی:))🥀🖤
روزها فکر من این است و همه شب سخنم که چرا غافل از احوال دل خویشتنم
از کجا آمده‌ام آمدنم بهر چه بود به کجا می‌روم آخر ننمایی وطنم
مانده‌ام سخت عجب کز چه سبب ساخت مرا یا چه بوده‌است مراد وی از این ساختنم
آنچه از عالم عِلوی است من آن می‌گویم رخت خود باز بر آنم که همان‌جا فکنم
مرغ باغ ملکوتم نِیم از عالم خاک چند روزی قفسی ساخته‌اند از بدنم
کیست آن گوش که او می‌شنود آوازم یا کدام است سخن می‌کند اندر دهنم
کیست در دیده که از دیده برون می‌نگرد یا چه جان است نگویی که منش پیرهنم
تا به تحقیق مرا منزل و ره ننمایی یک دم آرام نگیرم نفسی دم نزنم
می وصلم بچشان تا در زندان ابد به یکی عربده مستانه به هم درشکنم
من به خود نامدم اینجا که به خود باز روم آنکه آورد مرا باز برد تا وطنم
تو مپندار که من شعر به خود می‌گویم تا که هشیارم و بیدار یکی دم نزنم
خانه دوست کجاست سهراب سپهری ام بد نیس
