باهم دوست بودیم
روزی که ازم خاستگاری کرده بود
نه از گل خبری بود … نه از شیرینی نه هیچی …
خیلی ساده
توی ماشین نشسته بودیم
با صدایی که پر از شک تردید بود … و ترس و نگرانی از اینده و… همه چی بود
پرسید زنم میشی ؟
هیچی دیگه
نه قبل از جمله نه بعد از جمله هیچ حرف قشنگی نزد…
شاید اگه یکی از دور شاهد این ماجرا بود فکر میکرد.. به زور داره ازم خاستگاری میکنه …
حالشم که داغون بود چون قبلش دعوا داشتیم…
حتی موهاش هم پریشون بود… دوشم نگرفته بود
این که کاملا یهویی اینجوری و با این حال خاستگاری کرد… شوکه شده بودم …
هفته بعد دستمو گرفت و برد پیش مادرش…
موقعی که نشستیم انگار هیچ خبری از اون غرور مردونه اش نیود … دستگاشو توی هم گره زده بود و استرس از همه چی داشت…
چشمای آبی خوشگلش نمی درخشید
واقعا خوشحال نبود تنها چیزی که میدیدم ترس از اینده بود …
زیاد نموندم مادرشم مهربون و خوب بود چند بارم گفت تایمی که اوکی هستی رو اعلام کن تا با مادرت تماس بگیرم…
بعدشم رفتم…
و اما من…. حس من چی بود؟
