پسرمو دخترم
هشت سال عمرم پای ی عشق یکطرفه گذاشتم آخرش اون رفت ازدواج کرد وخوشبخت شد ومن سنم بالا رفت وتوخونه بابام موندم حالا هم به چشم ی آدم مزاحم واضافه نگام میکنن همه خواستگارامو بخاطر اون رد کردم حالا بدبختیم را دارم میکشم حتی خانوادم پارسال میخاستن به ی معتادمطلقه شوهرم بودن با بدبختی تونستم ن بگم نمیدونی چه روزگاری دارم ی چشم اشکه ی چشم خون فقط مرگ میتونه نجاتم بده
مامانممم
خیلیا،مامانم،مادر بزرگم،همسرم
عزیزم ۳۲ سال سنی نیست خیلیا هستن سنشون از شما بیشتره و هنوز ازدواج نکردن مثل شما هم اینقد ناامید نشدن
اون آدمی که شما ۸ سال عمرتونو پاش گذاشتید و رفت لیاقت شما رو نداشت شما هم به جای فکر کردن به خودکشی به خودتون برسید نه اینکه افسردگی بگیرید سعی کن مستقل بشی نمیگم ازدواج بده ازدواج با آدم درستش خوبه ولی اونطوری که تو مجردی فکر میکنیم اگه ازدواج کنیم بی مشکل میشیم نیست
زندگی متاهلی هم خیلی مشکل داره
خودت هم میگی یک طرفه بود ،پس مسبب اصلی خودت هستی
حالا با سرزنش چیزی حل نمیشه
چرا خونه پدر جایی نداری ،اونا معظفن شمارو تحمل کنن
وقتی به زندگیت همچین دیدگاهی داری و خودت تموم شده می بیینی ،به دیگران جزات هر نوع رفتاری میدی
فکر می کنی خونه شوهر گل و بلبله، نه عزیزم از این خبرا نیست
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
55 ثانیه پیش
1 دقیقه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
