دوستان به نظزتون ممکنه تقاص حرفامو پس بدم؟

در و مادرم تو سن بالا باهم ازدواج کردن مامانم قبلا با یکی از فامیلاش ازدواج کرده بود وقتی سنش زیر بیست بود ولی طرف به یکسال نکشیده فهمید مادرم چه موجودیه و طلاقش داد،این شد که تو سی سالگی با پدر چهل و خوردی ساله من ازدواج کرد،پدرم ازدواجش به خاطر خواهر و برادر بیمارش و اینکه دنبال شغل بود به تاخیر افتاد و یه جورایی میتونم بگم به خاطر زرنگی مادر بزرگم و حسودی زن عموم از ترس اینکه جاریش از خودش بهتر نباشه(زن عموم و مادربزرگم فامیل حساب میشدن)مادرم به پدرم معرفی کردند و شب عروسی پدرم فهمید چه بلایی سرش اومده ولی انقدر خسته شده بود که حوصله طلاق دادن و ازدواج مجدد نداشت،خلاصه من چهار سال بعد از ازدواجشون به دنیا اومدم و اخلاف سنینم با پدرم 47 سال و با مادرم 30 هستش و بعد من خواهرم یک سال و نیم بعد از من به دنیا اومد و دیگه به خاطر وضع نگهداری مادرم از ما پدرم تصمیم گرفت دیگه بچه دار نشه و فقط ما دوتاییم،

پدرم زود از پا افتاد و الان زمین گیره چون وقتی سر پا بود به هیچ عنوان مراقب خورد و خوراکش نبود و خیلی چاق شد و به خاطر چاقیش ارتوروز زانوی شدید گرفت و دیابتش رو انقدر کنترل نکرد تا به انسولین وابسته شد،آب مروارید یک چشمش رو عمل کرد ولی چشم دیگه رو اهمال کاری کرد و الان آب سیاه آورده،پروستات و مثانش هم الان خیلی مشکل داره و روزی چهار بار پوشکشو عوض میکنیم،زمین‌ گیر شدن پدرم از 16 سالگیم شروع شد و همه کار های خونه حتی خرید بیرون و نون گرفتن به دوش من و خواهرم افتاد،وقتی هم که هیجده شد بهم از طرف بابام وکالت داده شد و حساب های پدرم هم دست من بود و اداراتی مثل ثبت اسناد و شهر داری هم میرفتم،کار های خونه و پخت و پز،کارهای بیرون و نون گرفتن،خریدن میوه سبزی ،ادارات مختلف رفتن و دنبال تعمیرکار رفتن وقتی وسایل خراب میشد،موقع مهمان اومدن مهمانداری کردن،تر و خشک کردن پدرم و مراقب مادرم بودن...هر مسئولیتی که فکرش رو میکنید رو دوشمونه و برادر هم نداریم که این کار ها رو انجام بده،اینم بگم که تو بیست سالگیم با خواهرم که هیجده سالش بود باهم درس خوندیم و فرهنگیان قبول شدیم و الان دانشگاه هم میریم اینم اضافه شده،البته بگم که شاید بین من و مادرم پیوند عاطفی نباشه و بهش علاقه نداشته باشم،ولی پدرم که هم جای پدر بوده برام هم مادر رو بی نهایت دوست دارم و هیچ وقت سعی کردم منت بزارم سرش و درکش می کنم،الان به خاطر تحمل این همه مسئولیت و تنهاییمون(چون تو این سالا ارتباط با فامیل ها کم شده)و اینکه حس نمیکنم دیگه نمیکشم خسته و عصبی شدم،طی یه اتفاقی که چند روز پیش افتاد خیلی بهم فشار اومد و همش با خودم میگفتم اگه یک مرد بالا سرمون بود اینقدر برام سخت نمیشد و جمعه که به خاطر درد پای پدرم که به خاطر دیابتش بود و رفتیم به بیمارستان چون درد به دستش رسیده بود و نگران بودم سکته باشه(جایی بردنش راحت نیست چون وزنش بالائه و آرتوروز داره و نمیتونه راه بره و باید سوار ویلچر بشه)دیگه بعد از برگشتنش و وقته داشتم پوشکش رو عوض میکردم نتونستم تحمل کنم و زدم زیر گریه و بهش گفتم چرا مراقب خودش و خورد و خوراکش نبوده که با این روز بیوفته سنش الان 68 و اونقدر ها هم مسن نیست خیلی از هم سن و سالاشو دارم میبینم که هنوز سر پا هستن،الان ممکنه به خاطر حرفم بلایی سرم بیاد و یک روز تو موقعیتی مثل بابام قرار بگیرم و این حرفا بهم گفته شه؟من قبلا بار ها با خودم صحبت کردم و حواسم به کارما بود که یک وقت سرزنشش نکنم ولی این سری آخر نتونستم خودمو کنترل کنم،

اگه مادرم مثل مادرای دیگه پشت سر بچه هاش بود و حواسش به خونه زندگیش بود انقدر برام سخت نمیشد،ولی تو شرایطیه که نه میشه گفت بیماره و نه سالم،همیشه حرف حرف خودشه و دوست داره تو راحت ترین حالت ممکن باشه بحث کردن و خواهش کردن ازش هم فایده نداره چون باهاش باراها حرفم شده و به هیچ جاش نگرفته و به این نتیجه رسیدم اعصابمو سرش خورد نکنم این شد که جمعه سر پدرم خالی کردم😓

نه شهر دیگه هستن،این کار ها همیشگین یک روز باشن دو روز باشن هر روز که نمیتونن

اون وقت آه و نفرین مادر بزرگم رو چیکار کنم،دیگه بیخیالش شدیم و ازش انتظاری نداریم،چون چیزی هم بگیم جنگ و دعوا درست میکنه و میزنه به پرت و پلا گفتن

مرسی🌼سعی میکنم دیگه بهش نپرم و ناراحتش نکنم☹️