داستان زندگی من

یکی دوماهی گذشت یه روزسرنمازبودم وبه سجادم خیره شده بودهمسرم صدام کردگفت میخام بات حرف بزنم منم گفتم باشه بهم گفت من میدونم دوستم نداری میدونم قبلش یکی ومیخاستی ازهمچی خبردارم امادوستتدارم اون روزدلم خیلی براش سوخت گفتم نه اون مال گذشتس ولی تلنگری شدکه بخودم بیام سعی کردم بدروغم شده وانمودکنم منم عاشق اونم همین کارم کردم ورفتارموعوض کردم

سعی میکنم خلاصش کنم خیلی چیزاروجامیندازم اماکم کم بهش علاقمندشدم وزندگیمون بدنبودمستقل شدیم اوضاع مالیمون بدنبودتواین مدتم ازامیدبی خبربودم سعی کردم بچسپم بزندگیم وفراموشش کنم بعددوسال دخترم دنیااومدبااومدنش خیلی زندگیم قشنگشدشوهرم خیلی دوستمون داشت کم نمیزاشت شوهرم همیشه سرش دردمیکردوقرص میخوردمیگفت قرص  سردرده منم کنجکاونشدم 

چندماه بعددنیاومدن دخترمون بازم یه روزمریض شدمنم گفتم بایدبریم دکتراونم میگفت نه لازم نیست بعدش بهم موضوع مهمیواعتراف کردبهم گفت مبتلابه یک بیماری نادره که ارثیم هست وبچهامونم مبتلامیشن وتاابدبایدکنترل باشه وقرص بخوره بهم گفت خوهراش وبرادراشم مبتلان مثل یک پتک خوردتوسرم 

خیلی حالم بدشداینم بگم اون بیماری جوریه که کم کم رفتارطرف عوض میشه نمیخام اسمشوبگم میترسم شناسای بشم خلاصه سعی کردم باین مشکلم کناربیام ودل وسپردم به سرنوشت سالهابعدیه جای اتفاقی امیدودیدم غمگین وپژمرده بهم گفت بعدتوازشهررفتم ومدت هابرنگشتم گفت پدرت تهدیدم کرده بوده برای رفتم گفت نمیخاستم توبفهمی گفتم توازمن متنفربشی

بعدازاون دیداراتفاقی الان هفده ساله که ندیدمش میگن ازدواج کرده ویک پسرداره بهم گفتن معتادشده وبردنش کمپ الاناازش بی خبرم

سالهاگذشت کم کم رفتارشوهرم عوض شدتقریباشبیح خانوادش شدسرهرچیزی عصبی میشدپرخاشگری میکردجرات نداشتم یه چیزی بگم فوران فش میدادهرروزبدوبدترمیشدداروهاش بیشترشدامارفتارش همونجوری موندطوری که شدم یه ادم افسرده وغمگین که همیشه یه غم بزرگ تودلشه اینم بگم من درسته عاشق امیدبودم امابعدش عاشق شوهرم شدم بااینکه بیماریشوپنهان کردوفریبم دادولی بخشیدمش وباتمام وجودم سعی کردم درخدمت شوهرم وبچهام باشم 

الان که دارم باش زندگی میکنم یه ادم روانیه که جرات ندارم حرف بالای حرفش بزنم فوران بدترین فشاروبهم میده بعدفرداش انگارهیچ اتفاقی نیفتاده من دوتابچه دارم پسرمم نه سالشه وفقط بخاطراوناتحمل میکنم اماتبدیل به سنگشدم ودیگه رمقی واسم نمونده یه ادم افسرده وغمگین بدونه هیچ عشقی واینقدکمبودمحبت وتوجه دارم که گاهی خواب میبینم بایه ادم مهربون ازدواج کردم واون اینقدارومه که من میتونم باش حرف بزنم

شوهرم بحدی بداخلاقه که حتی به دیگرانم پرخاش میکنه طوری که همیشه باعث خجالت من میشه وازاینکه باهمچین ادمی زندگی میکنم همیشه ازخدای خودم گله مندم همیشه نمازوروزم سرجاش بوده بخداگناهی مرتکب نشدم حتی اون دوسه سال که بامیدهمومیخاستیم فقط ازطریق نامه ویاتلفن منزل اونم قایمکی رابطه داشتیم حتی دستمونگرفت باخودم میگم چه گناهی مرتکب شدم بایک انسان بدخوزندگی میکنم نمیدونیدچقدسخته هرلحضه دلت بشکنه وشوهرت سریه چیزبی معنی پدرومادرتوفش بده دیگه روحم مرده فقط دارم روزارومیگذرونم تابمیرم وبچهام بزرگشن ازبابتشون خیالم راحتشه ببخشیدسرتونودرداوردم اگرکم وکاستیم داشت ببخشیددوستان گلم ❤😔