ببین من انتخابمو کردم تو ی شهر غریب بدون خانوادم انقدر اراده اش رو داشتم ک موندم و دارم زندگی میکنم بدون هییییچ جا خالی کردنی،، منتی نیس چون زندگی خودمه وقتی من دارم میجنگم میشه ک یکی ک هیچ تاثیر مثبتی نداره بلکه همش تاثیر منفی داره و علاوه بر این حتی بلدنیس باتک پسرش ب درستی رفتارکنه ک لااقل اونم از پدرش یاد بگیره و بابچش رفتارکنه ب نظرت الان این رابطه ارزش و موندنی داره دیگ؟ صرفا چون پدر و پسرن؟ صرفا چون ما ایرانی ها یادگرفتیم بخاطر خانواده هامون پدرامون یا مادرامون زندگی تاهلی رو نفهمیم یا خرابش کنیم؟