هیچی داره گریه میکنه میاد بغلم منم بوسش میکنم آروم بشه یکم باهم بازی میکنیم دوباره برمیگرده دیگه هرچی شد
باید یاد بگیره همه لازم نیست دوسش داشته باشن و بدون دوست داشتن بقیه هم میتونه زندگی کنه بچه را هم لوس نمیکنم و پا درمیونی نمیکنم به بچه های دیگه. خودش مشکلاتشو با همسن سالاش حل کنه
نه بد نیست عزیزم من درک میکنم احساس مادرانه شمارو اما اینکه بچه با این مواجه بشه که همیشه اتفاقی که میخواد نمیفته و در عوض اون اتفاق میتونه اتفاقای بهتره دیگه ای رو تجربه کنه و جای گزین کنه از نظر روانشناسی ی برد حساب میشه...
برای مثال درسته بچه ها باهاش بازی نمیکنند اما من بهش میگم مهم نیست تو پسری اصلا بازی های اونا برات جالب نیست و بعد از اون با دایی من بازی میکنه ( داییم خیلی آدم باحالیه و بازی های هیجانی باهاش بازی میکنه )
اولا توی روابطش با بچه ها دخالت نکن
دوما این مساله رو عادی براش جلوه بده که چیزیه که اصلا مهم نیست و طبیعیه ...جوری واکنش نشون نده که فکر کنه غصه خوردی و ناراحت شدی یا از اون بچه ها بدت اومده ...
سوما براش ی تفریح جایگزین بزار توی اون جمع...بازی ها و فیلم های جالب روی گوشی براش بزار... یا با خودت و پدرش بازی کنه ...
چهارما ی جوری سعی کن با بچه ها ی بازی یاد بدی یا ی اسباب بازی بچه رو ببر که با بچه ها باهم بازی کنند و خلاصه یادش بده دوست پیدا کنه
دکتر هلاکویی میگه برای دوست خوب پیدا کردن باید هزینه کرد... این هزینه میتونه خلاقیت شما در آموزش ی بازی باحال و جدید باشه که بعدش بچه شما روهم راه بدن...یا اسباب بازی که احتمال خراب شدنش هم هست اما بواسطه اون بچه ها با پسر شما هم بازی میکنند و البته پسر شما میفهمه واسه چیزی که میخواد با هزینه کنه و مفت مفت نمیشه
