من دهه شصتی ام.۴۰ سالمه.سه تا بچه دارم.دختر بزرگم دانشجوئه و.پسرم پنج سالشه.خودم شغلم مددکار اجتماعیه.سروکارم با کودکان بی سرپرسته.. به لطف خدا زندگی آرومی دارم.اما از نظر مالی، مثل بیشتر مردم تو مضیغه ایم.به زور و زحمت میرسونیم....همسرم به امید خدا دو سال دیگه بازنشسته میشه.. سن چهل سالگی خیلی برام عجیبیه...دیگه مثل سابق برام مهم نیست مردم راجع بهم چه نظری دارند..کم حرف شدم...از اینکه همه جا سنم رو بپرسن حساس نیستم..بنظرم تو سن چهل سالگی ادما به یه تعادل میرسن و زندگیشون به نقطه ی ثابتی میرسه و تو کارشون پخته تر وجدی تر میشن ..از نظر من سن چهل سالگی مثل ساعت ۴ بعد از ظهر می مونه...برا یه سری کارا دیره ، و برای یه سری کارا هم زود....اما خب گاهی دلگیره..حتی بدون دلیل دلت از زمین و زمان میگیره..
شمانظرتون راجع به این سن چیه؟
