شاید کسی بهش حرفی زده ناراحت شده یا توی ذهنش خودشو بابت موقعیتش تحقیر میکنه دوس نداره نزدیک ادما بشه و ازشون دوری میکنه مبادا کسی بهش حرفی بزنه که بهش بربخوره
تبعیضی توی رفتار باهاش نباید قائل شد منظورم توی رفتار پدر و مادرتون با شما و اونه چثن محبت بیشتر بشه بهش حس ترحم میگیره و کمتر بشه حس سربار بودن
کاملا یکسان باشه با شما
و حتما با یه روان شناس صحبت کنین ممکنه به خاطر شرایطش درگیر شخصیت اجتنبابی یا دوری گزین شده باشه
یجوری باید بفهمه اینو دیگه
بنظرم به حالت منت وار نه، ی حالت حرفای روزانه و محبتایی که برای همشون انجام دادن رو بگن و این اطمینان رو بدن که جاش توی خونه محفوظه و عضوی از اوناست
چون من میدونم ادم خودش این چیزارو یاد نمیگیره، اگه هم بخواد یادبگیره خیلی طول میکشه و باید کلی شکست بخوره تو روابط اجتماعیش تا بفهمه که باید به خودش، خوبیای اطرافیانش رو یاد اوری کنه
و البته اون الان ۱۸ سالشه و میخواد بره یجا مستقل باشه طبیعیه ما هممون توی اون سن اینو میخواستیم اما دو حالت داشت یا نتونستیم به خاطر وضع مالی یا فرهنگ خانواده و جامعه، یا اینکه میتونستیم ولی خانواده رو خیلی دوست داشتیم و میتونستیم باهم کنار بیایم. که این دوست داشتن هم از یاداوری محبت ها میاد دیگه
نمیدونم گلم ، از این بابت که نمیدونیم پدر و مادرشون کی هستند درست اوا اون بچه ها که گناهی نداشتند به این دنیا اومدن ...
ببخشید قصد بی احترامی ندارم اما من با این حرفتون مخالفم ،بله من دیدم که وقتی بزرگ شدن رفتن و هیچ سراغی از پدر و مادرشون نگرفتن
و دیدم که تا ثانیه آخر پدر و مادرشون رو تنها نذاشتن
با خانواده مادریم اصلا تا به حال رو به رو نشده
از اول پیش هیچ کدوم از فامیلای ما نمیومد ولی بعدا خانواده پدریم خیلی باهاش اوکی شدن و اگر نره خونشون ناراحت میشن
اما سمت مادری هیچ علاقه ای نداشتن و همیشه هم به مامانم میگن بیکاری بچه مردمو نگه داشتی
شاید راجب اونا هم این فکرا رو میکنه
خیلی بچه ها ک حدود ۱۸ سالشونه و تو خونه پدر مادر واقعیشونن هم میخان برن از خونه و طبیعیه
