دوتا بچه دارم ۱۱ ساله عروسی کردم از اوایل همون عروسی خانواده شوهرم باهام بد بودن به شوهرمم خیلی بدی کردن ۵ ساله باهاشون قهرم شوهرم با شراکت پدرش خونه ساختن که کشیدن بالا بردن الان خودم تو خونه اجاره ای زندگی میکنم فک نمیکردم شدهرم ببخشدشون امشب دیدم زنگ زده پدرش کلی حال و احواشو میپرسه انگار نه انگار چه ظلمی کردن ادم تا این حد کودن و احمق رفتار خوبی باهام نداره زندگیم ۳۰ با ۷۰ یعنی ۷۰ درصد خوب نیست یه وقتایی دوس دارم جدا بشم ولی عاقبت بچه ها و هزار دلیل دیگه موندم عذابم میده همین که تو یه خونه باهم زندگی میکنیم سختمه کلیدو میندازه در میاد تو دوس دارم بمیرم و نبینمش
امروزمریضم انگار نه انگار بی تفاوت خیلی تنهام تنهایی عذابم میده هر چقدم قوی باشم کم میارم
این حس بدی که دارید نابودتون میکنه بهتره بیشتر درباره ادامه زندگی مشترک فکر کنید
خدا كمكت كنه
طلاق نه که چی بشه دوتا بچه بی پدر بشن؟
عزیزدلم صد درصد حق باشماست
ولی مگه میشه تا اخر عمرشون قهر بمونن باهم؟
بالاخره پدرشه دیگه نمیشه انتظار داشته باشی اونارو یادش بره که
من ترجیح میدادم افسار زندگیمو بگیرم دستم
پاشم از نو شروع کنم
روابطو اصلاح کنم
زحمت بکشم بجنگم برا زندگیم
چیه هرچی میشه طلاق میگیرن
من در ۲ صورت نمیتونم زندگیمو ادامه بدم:خیانت،دروغ
دو سه سالی زندگیمو گرفته بودم دستم این اواخر ازشون دکر بود خوب شد زندگیمون بهتر شد ولی به محض اینکه باهلشون دوس بشع میشه همون دیو صفت
بین برزخم یه وقتایی میگم خدایا هیچکی تو زندگیش مثل من نکن ادم بد دلی نبودم همیشه برای همه خوبی میخواستم ارزوهای خوب برای همه میکردم نمیدونم این عذاب تقاص کدام گناهه
شوهرم هیچ تلاشی برای خوشحال کردن و خوشبختیم نمیکنه مسخ شده اس انگار من مردم اون زن از این زندگی به ظاهر خوب بین بقیه خسته ام
نه دوس دارم بمیره که بچه هام بی پدر شن نه میخوام جدارشم اینا بی پدر شن یا بی مادر توان خودمم اینقد زیاد نیست دوام بیارم
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
1 دقیقه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
