همسرم آدم بدی نیست، خونوادشم بد نیستن، فقط اصلا خونوادش پشت پسرشون نیستن، اصلااااااا، اینهمه مدت که عقدیم ساپورتش نکردن جوری که حتی گاهی ازم پول خواسته، نمیدونم شایدم نتونستن ساپورتش کنن به هر حال میدونم تا زمانی که خودش سرکار نره و درامد نداشته باشه شروع زندگی باهاش سخته و باید بار همه چیو به دوشم بکشم، از طرفیم انقد درامد ندارم هم خرج زندگی بدم هم خودم چیزایی که دوس دارمو بخرم از جهت لباس و...، خونواده هم که دوران عقد پشتیبان نباشه بعد عروسی پشتیبان میشه آخه؟ فک نکنم بشه، الان دو سال و نیمه بعد سربازیش که همسرم منبع درامدی برای خودش مشخص نکرده که هر چند کم بتونه خرج جیب خودشو دربیاره، درس خون هم نیست لاقل این مدت درس هم نخونده و فقط چند تا جا برا کار اقدام کرده ولی درسش خوب نیست قبول شه. یکمم اخلاقش اینحوریه که اصلا طاقت دوری از خونشون رو نداره یه مدت یه جا رفت سر کار ولی از اونجام ب بهانه ساعت کاری زیاد برگشت، شما تو این شرایط چیکار میکنید؟ بنظرتون انتظار من زیاده؟ من انتظار داشتم این دو سال و نیم خودشو به اب و اتیش میزد که پیشرفت کنه و حتی یه روزشم هدر نمیداد شده کارگری کنه باید میکرد الان لاقل خرج جیب خودشو درمیاورد. نظر شما چیه؟
این مرد شوهر نمیشه برات
من در جایگاه قضاوت نیستم ولی سوالم اینه خانوادتون چطور راضی میشن ب پسری ک حداقل شرط ازدواج یعنی کار رو نداره حالا رسمی و قراردادی فرقی نمیکنه ،دختر بدن؟
شغل نداره؟ چجوری انتخابش کردی؟
چقد دوسش داری و حرفات تاثیر داره روش؟
با نظرت موافقم
فقط از دختر عاقلی مثل شما بعید بوده با پسری که تکلیفش حتی با سربازیش مشخص نبوده عقد کردی
حالا هم دیر نشده
اگر میبینی مرد کار و زندگی ساختن نیست
جوونیت رو فدای حماقت دیگران نکن
مردی که از کار فراری باسه تا آخر عمر برات حرص داره فقط
خودت شاغلی؟بنظرم خودتو با آدمی ک لازمه اصلی زندگی یعنی کار رو نداره بدبخت نکن
در رابطه با کم کاری همسرت حق داری با مشاور صحبو کن
ولی حانوادش وظیفه ساپورت ندارن
خیلیا میگن خانواده باید ساپورت کنه و فلان...
منم ی مدت اینجوری فک میکردم خانواده همسرم هییییییچ کمکی نکردن حتی همش از ما پولم قرض میگیرن
ولی دخالتم نمیکنن زیاد
شوهرم میگه ان کس ک نان دهد فرمان دهد
واقعنم راست میگه
دوستم خانواده شوهرش حسااااابیییی ساپورتشون میکنن ولی اب میخورن باید با نظر اونا باشه
کسی که توی دوسال تلاشی برای بدست آوردن کارمناسب تلاش نکرده و بهانه آورده از این به بعد هم همینه وایشون حداقل به خاطر شما و سر وسامان گرفتن زندگیتون هم تلاش نکرده، در آینده هم منتظر میشه خرجشو شما بدی
واقعیتش دوس داشتنم بیشتر حس میکنم دلسوزیه براش، به تنبلیش فک میکنم نسبت بهش حس بدی پیدا میکنم، باهاش احساس خوشبختی ندارم، حرفام تاثیر نداره شایدم داره نمیدونم شش ماه پیش مشاور گف بهش شش ماه وقت بدم تا کار کنه تو این شش ماه کار خاصی نکرد فقط یه ازمون داد اونم چشمم اب نمیخوره قبول شه چون درسخون نیست، وعده میده فلان میشه بهمان میشه ولی سرمو گرم میکنه حس میکنم چون هیچی نمیشه از دستش برنمیاد
ارسال نظر شما
