سنگدلی و قساوت قلب، یکی دیگر از آثار شومی است که بر اثر مال و لقمه حرام، وجود انسان را فرا میگیرد و او را در ورطه شقاوت و بدبختی گرفتار میکند. روایتی وجود دارد که اگر آن را در کنار این روایت قرار دهیم نتیجهای حاصل میشود که آن را حضرت اباعبدالله الحسین (علیهالسّلام) در کربلا و در تحلیل جنایات کوفیان بیان فرمودند. آن روایت این است که امام صادق (علیهالسّلام) فرمودند: «اِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ لَا یَسْتَجِیبُ دُعَاءً بِظَهْرِ قَلْبٍ قَاسٍ؛
خداوند متعال دعایی را که از قلبی سخت و بیرحم برخاسته باشد اجابت نمیکند.»
از این دو روایت این معنا استنباط میشود که حرامخواری و قساوت قلب ارتباطی تنگاتنگ با هم دارند که اگر کسی حرام بخورد، قلبش سخت شده و در برابر حق، نرمش نخواهد داشت و این همان سخنی است که امام حسین (علیهالسّلام) در روز عاشورا به سپاه کوفه فرمودند. آن حضرت وقتی دید که کلام حقش، در دل سختتر از سنگ کوفیان اثر نمیکند علت این سخت دلی و عدم کرنش در برابر حق را لقمههای حرامی برشمرد که شکمهای کوفیان از آن پر شده بود: «فَقَدْ مُلِئَتْ بُطُونُکُمْ مِنَ الْحَرَامِ وَ طُبِعَ عَلَی قُلُوبِکُمْ؛
شکمهایتان از حرام پر شده و بر قلبهایتان مُهر خورده است.» حداقلش این است؛ غذای آن چند روزی را که اینها در کربلا مستقر بودند عمر سعد به آنها میداد. او با کیسههای زر اموی یا تصرف حرام در بیتالمال مسلمین غذا تهیه میکرد و در شکم اینها میریخت لذا شکم همه از حرام پر بود و چون اینگونه بود هر وقت ولیّ خدا و امام عصرشان اراده میکرد که با اینها سخن بگوید سر و صدا میکردند و هلهله سر میدانند و حاضر نمیشدند تا به کلام نورانی آن حضرت گوش فرا دهند تا جایی که امام (علیهالسّلام) خطاب به آنها فرمود: «وَیلَکُم مَا عَلَیکُم ان تَنصِتُوا الَیَّ فَتَسمَعُوا قَولِی؛
چرا ساکت نمیشوید تا حرفم را بشنوید؟ اینجا بود که خود حضرت علت را بیان کرد و فرمود: «فَقَدْ مُلِئَتْ بُطُونُکُمْ مِنَ الْحَرَامِ» شکمهایتان از حرام پر شده.»