واقعا از ته دلم میخواد دوباره نماز خوندنو شروع کنم خیلی احوالات روحیم بهم ریخته بیخود وبی جهت استرس میگیرم میزنم زیر گریه وخودم فک میکنم همه اینا بخاطر خلا معنوی هست که واردش شدم
قبلا اگه نماز نمیخوندم عذاب وجدان میگرفتم ته دلم شور میزد ولی الان نه....
یجورایی اصن مثل قبل نیستم
انگار اعتقادم کم شده
به نظرتون چیکار کنم🙂
منم
و من
تنها راهش اینه همت کنی پاشی وضو بگیری ونماز بخونی میبینی که بعدش خود به خود دوباره اعتقادت قوی میشه
هرروز زیارت عاشورا بخون و از امام حسین مدد بخواه که بهت کمک کنه
همین فضاهای مجازی کل مردم از راه ب در کرد ن عزیزم تو میتونی دوباره بخدا برگردی خودت نماز بخون سعی کن قران بخون کم کم دلت اروم میشه حالت هم خوب میشه
خودتو عادت بده به نماز اول وقت...
پاسخِ آقای زمانی قلعه در مورد اعمال دینی 👇👇👇
سلام
طبق تجربه من
اعمال دینی برای بهتر شدن زندگی هر فرد در همین دنیا است و همچنین پالایش روح او و آماده شدن برای آن دنیا
من نمی‌توانم این حرف را در تلویزیون و رسانه ها بزنم
چون ممکن است برای مخاطب این تصور بوجود آید که اعمال مذهبی مهم نیستند و این صحبتهای مرا بعنوان مجوزی برای انجام ندادن آنها به حساب آورد
ولی واقعیت اینست که در آنجا هیچ صحبتی از دین و اعمال مذهبی با من نشد و باز خواست نشدم چون به خاطر انجام ندادن آن اعمال و دستورات خودم متضرر شده بودم
مثل این بود که من رفته باشم دکتر و یا مشاوره روان پزشک و برای من دستوراتی یا دارویی برای درمانم داده باشند اگر درست قرص‌ها و آمپولها و تذکرات را انجام ندهم دکتر مرا بازجویی نمیکند او میگوید به جهنم که درست حرفهای مرا گوش نکردی خودت ضرر کرده ای
پس خدا در مواردی که شما فرمودید کاری با شما ندارد و فقط تاثیرات انجام آن دستورات را بر روی جسم و روح من در آنجا مد نظر داشتند.
بعضی از اعمال مذهبی که من انجام داده بودم هیچ تاثیری روی من نگذاشته بود چون من فقط آنها را بصورت نا آگاهانه و طوطی وار انجام داده بودم بدون اینکه بفهمم یا فکرش را بکنم که چکار میکنم و از روی عادت فقط و بدون شناخت اصل موضوع انجام داده بودم.
خیلی دعا و قرآن و انواع ادعیه را بدون درک و فهم آن خوانده بودم که بخاطر حدر دادن وقت و بدون تحقیق و اطلاع از چرائی آنها انجام داده بودم که بابت وقت تلف کردن بدهکار هم بودم، باید مطالعه و تحقیق میکردم و از اهل فن بسیار سوال می‌کرده بودم و با آگاهی و شناخت آن اعمال و آن واجبات را انجام می‌داده بودم.
من به حساب و کتاب و عذاب و پاداش، کاملا معتقد هستم ولی الان نزدیک 2 سال هست که با تجاربِ نزدیک به مرگ آشنا شدم، آتشِ جهنم و نعمتهای بهشتی برام مفهوم و معنای دیگه ای پیدا کرده.
اون سوزانندگی از آتشِ شرمِ درونِ خودمون میاد که اعمالمون رو حاضر و ناظر در پیشگاهِ خدای مهربون می بینیم، نه از سوی خدای خشمگینِ انتقامگر ( همونطور که وقتی در این دنیا شرمگین میشیم حرارتِ بدنمون میره بالا و احساسِ گُرگرفتگی می کنیم و چهرمون گُلگون میشه)
همینطور اون درد و رنج، از کارهایی میاد که در حقِ سایر مخلوقات انجام دادیم و درد و رنجی که برای دیگران ایجاد کردیم رو با تمامِ عواقب و دنباله هاش تجربه می کنیم که این عینِ عدالته.
اون تاپیکِ خوابهای صادقانه هم می خواد همینو بگه
ولی اموات با زبانی که برای بازمانده ها ملموس و قابل درک باشه صحبت کردن و از حال و روزِ خودشون گفتن.
مثلا گفتن اگر نماز نخونید آتش جهنم در انتظارتون هست و دقیقا درست گفتن. وقتی ما در محضرِ خدای مهربون قرار بگیریم و اونهمه نور و زیبایی و عشقِ الهی رو ببینیم در آتشِ شرم و حسرت می سوزیم که چرا در این مدتِ کوتاهِ عمرِ زمینی گردنکشی و نافرمانی کردیم و عبادتِ خدای مهربون رو به جا نیاوردیم و در دنیا از خدای مهربون دوری کردیم که نتیجه ی این دوری، میشه دور موندن از رحمتِ الهی و نور و زیباییِ وجودِ حق تعالی.
هر اندازه در این دنیا با خدای مهربون مانوس تر باشیم و راز و نیاز و صمیمیتِ بیشتری با خدا داشته باشیم، در اون دنیا هم جایگاهِ نزدیکتری به نورِ وجودیِ خدا داریم و از روشنایی و آرامشِ بیشتری بهره‌مندیم.
و برعکس هرچقدر دورتر باشیم، در اون دنیا در تاریکی و ظلمات و ترس و اضطرابِ بیشتری هستیم.
تیکه ی آخرِ آیت الکرسی هم اشاره به همین موضوع داره.
از اونجایی که می فرماید: الله ولی الذین آمنوا یخرجهم من الظلمات الی نور....
