شب شعر

از پنجره بوی سوختگی می‌آید؛

انگار همین حوالی

یک نفر تمام گذشته‌اش را آتش زده...

جنگلی را سوزانده

که یک درخت را فراموش کند...

من عاشقِ او بودم و او عاشقِ دیگری

و این جاست که شجاعت برایِ

خوشبخت شدنش معنا پیدا میکند.

مرا که می‌شناسی؟!

گاهی شبیه خودم هم نیستم...

فقط زنی هستم که تو را عاشقانه دوست دارد...

"هرچی تو بگی،

هرچی تو بخوای"

جمله ی بی ادعایست که

جورِ هزاران دوستت دارم را می کشد...

آنقدر دوست دارم

که خودم هم نمیدانم چقدر دوستت دارم!

هر بار که می پرسی چقدر؟

با خودم فکر می کنم...

دریا چطور حساب موجهایش را نگه دارد؟

پاییز از کجا بداند

هر بار چند برگ از دست میدهد؟

ابر ها چه می دانند چند قطره باریده اند؟

خورشید مگر یادش مانده چند بار طلوع کرده است؟

و من چطورم بگویم که چقدر دوستت دارم!

من اگر بخواهم

نقشی از نور

روی چشمهایت بگذارم،

اگر بخواهم

پاره ای صبح روی لبهایت قرار دهم،

اگر بخواهم گل کردنت را

روی تمام ایوان ها ببینم ،

کافیست بخندی ،

تـو را به شکلِ یک صبحِ آفتابی دوست دارم

از آن صبح هایی که باران شبِ قبل آسمانش را

روشن و شفاف، هوایش را پاک و مطبوع

و حالِ دلش را عاشقانه و پرشور کرده است.

من... تو را... پاک دوست دارم

محبوب من..

پاییز همیشه با شما شروع می‌شود...

و چقدر جایتان خالیست!

حضورتان برکتی بود

و صدایتان همچنان گرمابخش دل عاشقان... ❤️

⚘😍👌