خونه من یه سوییت کوچیک ۴۰ متری تو خونه پدرشوهرمه،۶ ساله ازدواج کردم دوتاهم بچه دارم اتاق خوابم ندارم،مثل شما افسردگی گرفتم،اما چاره چیه فقط قصه میخورم،بعد از ۶ سال تازه قسط عروسی تموم شده
دقیقا همینطوره
از کوچکترین چیزا شاد میشم و اصلا خودم زندگیم و شوهرمو با هیچکس مقایسه نمیکنم چون این حس حسادت و مقایسه زندگی ادمو نابود میکنه
تو اینستا یه مدت چند تا بلاگرو داشتم دیدم ناخداگاه دارن روم تاثیر بدی میذارن و هی دارم مقایسه میکنم فوری انفالو کردم و دیگه خودمو باکسی مقایسه نکردم
بلخره هممون ادمیم معلومه که براهمه این حس پیش میاد حالا برا یکی کم و یکی زیاد تر ولی باید جلوشو گرفت این مهمه
اره درسته
ولی من دلم میخاد زتدگی تو خونه های ۴۵ متری یا ۶۰ متری رو تجربه کنم با اینکه شاید خیلیا آرزوی خونه منوو داشتع باشن ک تو شمال و ویلاییه و بزرگ و واس خودمونه. اما خب دلیل نمیسه ک بخام مقایسه بکنم ..دل خوش خیلی مهمتره تا غصه ی خونه نقلی و سادع
غصه نداره عزیزم من روزی صد بار میگم خدایا شکرت خونه خودمه خونه مردم نیس اشپزخونم درب و داغونه کابینتش قدیمیه پولمونم نمیرسه کابینتشو عوض کنیم بجاش تن خودمو شوهرم و بچم سلامته پولمون حروم دوا دکتر نمیشه. بجای اینکه خونمو با دیگران مقایسه کنم تعداد سفرایی ک توشون با خونوادم خوش گذروندم تعداد شبایی ک تو بغل شوهرم خوابیدم رو شکرگذاری میکنم😁
ارسال نظر شما
این تاپیک قفل شده است و ثبت پست جدید در آن امکان پذیر نیست
تاپیک های به روز شده
38 ثانیه پیش
38 ثانیه پیش
39 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
