داستان زندگی و ازدواجم.. تاپیک دوم

ادامه شو بخون 

نصفشب بود ک بیدار شدم...به مامانم ریز قضایا رو نمیگفتم که حساس نشه..با بابامم ک رابطم نزدیک نبود و زیاد نمی دیدمش کلا...به جز اینها یکی از اشناها در جریان بود اونم با هزار تا تاکید برا راز داری..ازم پرسیده بود چیکار کردی و من خلاصه بهش گفته بودمـ..

پیام داد که این اقا اصلا به نظر صادق نمیاد، اینم از الان که داره اینطوری برخورد میکنه و واقعا همه حرفایی ک میزد راجع به اثبات هیچه...و تو واقعا نمی دونم میخوای چیکار کنی اما ببین این انگار هیج کارینمیخواد کنه...

انگار سرکارت گذاسته...

مغزم شلوغ بود...سلوغ تر شد...باز خوابیدم...پنج صبح بیدار سدم...نامزدم بیدار بود..بهم پیام داده بود...باهاش حال و احوال کردم.. بهش گفتم کسلم ووحالم خوب نیست...گفتم بهش که حس میکنم تلاشی نمی کنی...گفت اگه اجازه بدی باز با این خانم گفتگو کنم ک راضیش کنم..بهش گفتم نمی دونم من واقعا حالم خوب نیست هر طوری میدونی کمک کن...

گفت تو یه تبر دستت گرفتی داری درخت عشقمونو میکنی...

بهش گفتم نه اینطکر نیست من میخوام با خیال راحت کنارت بمونم 

ادامه قضیه خیلی سنگین و سخته برام...هیحالم بد میشه وقت نوشتن..تلاشم اینه همشو یه جا بنویسم واخر شب پست کنم..هر کسی این تاپیکو میخونه لطفا حال منو درک کنه و صبور باشین..بهم واقعا فشار میاد...

فردای اون روز من داشتم نرم می شدم ک دیگه فقط با حرف زدن با نامزدم قضیه رو تمومش کنم...و دیگ پیگیری نکنم..بهش تو پیاما گفتم دوست دارم ببینمت دستتو بگیرم بشینی رو به روم و راحت با هم حرف بزنیم..خسته بود..

طرفای دهشب بهم پیام داد ک میتونم ببینمت؟

بهش گفتم اره کی 

گفت فردا کارم مهمه..بهش گفتم البته چرا که نه..کسی غیر خودت ک همراهت نیست..گفت نه امرسانم میاد🙄 و اینطوری شد ک قرار گذاشتیم 

فرداش رفتم خرید کلی ب تیپم رسیدگی کردم،ارایش جدید و لباس جدید...من نمیخواستم فرصت عاشقی رو از خودم بگیرم..بس بود عذاب...

اومد دنبالم..یکم چهره اش گرفته بود...تیپش دلمو زیر و رو مبکرد..تی شرت جدیدش و قد و بالاش ته دلمو می لرزوند..سر نبش خونمون بودیم بهش گفتم خب حالا کجا میبریم 

گفت مگه نمیخواستی ببینیش

ی لحظه هنگ کردم بهش گفتم تو ک گفتی کسی نمیاد..گفت خب الان می ریم...سه دقیقه بعد رسیدیم..من هول بودم نمی دونستم کار درست چیه و نمیتونستم هبچی رو تشخیص بدم

دستمو گرفت..و به فاصله پنج دقیقه از نبش خونمون رو به رکی اون خانم بودم...

بالای پله های مرکز خرید دل دل زدم بگم من نمیخوام بیام...اما با صدای نامزدم ک گفت زود سوالتو بپرس بریم پامو گذاشتم رو پله برقی 

و بعد رسیدم تو کافه نرکز خرید و اون خانمو دیدم 

یه خانم 38 ساله..لباسای خیلی معمولی..چهره ی خیلییییی معنولی و البته با غیض نگاه دستامون می کرد...و اصلا منو نمی دید انگار...نگاهش کلا سمت نامزدم بود..

به دلیل مشکلات روحی له وجود اومده برام روانشناس بودم