من الان 18 سالمه تو جوونی باید خوشحال باشم کارایی که دوست دارم انجام بدم
اما از نظر خانوادم باید فقط درس بخونم و درس بخونم
با دوستام بیرون نرم چون دخترم و از نظرشون هیچ آینده ایم ندارم
هیچ استقلالیم نیست
فقط کارایی که اونا دوست دارن و باید انجام بدی
انگار که بدنیا اومدی که مثل اون زندگی کنی
برات تصمیم میگرن باهات مثل بچه ها رفتار میکنن اونوقت انتظار دارن باهاشون مثل بزرگا رفتار کنی
همش مقایسه ت میکنن و دلشون میخواد دکتر باشی در حالی که اهمیت نمیدن که خودت دوست داری چی باشی
چجور زندگی کنی
بعدشم میگن مگه ما چی برات کم گذاشتیم
و تا تههه وجودتو آتیش میزنن
وقتیم منطقی باهاشون حرف میزنی بهت میگن که زبونت درازه
و تو توی این زندون گیرر افتادی و هیچجوره نمیتونی از دستش خلاص شی
پس چطور بخوای رشد کنی و اونجور که دلت میخواد زندگی کنی
اصلا مگه من انتخاب کردم که تو این خونواده بدنیا بیام؟
مگه من انتخاب کردم که اصلاا بدنیاا بیام؟
چرا منو بدنیا آوردین؟ تا یکی بشم که خودتون آرزو داشتین باشین ولی نشدین؟
من حتی مرگمم دست خودم نیست
و این جهنمیه که باید باهاش کنار بیام